ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Abdalla, μακάρι στην πατρίδα σου να βρεις ότι δεν κατάφερες να βρεις εδώ

Abdalla, μακάρι στην πατρίδα σου να βρεις ότι δεν κατάφερες να βρεις εδώ - Steps Org

Τον Abdalla τον γνωρίσαμε στην οδό Αθηνάς. Κοιμόταν δίπλα σε ένα καρτοτηλέφωνο, συνήθως σκεπασμένος μέχρι το κεφάλι – ειδικά τις μέρες του τσουχτερού κρύου -. Μόνο το χέρι του έβγαζε από την κουβέρτα, για να μπορεί να κρατάει το ποτηράκι του.

Μιλούσε λίγο και κουβαλούσε μια μόνιμη θλίψη, ακόμα και όταν μας χαμογελούσε. Πάνω από 3 χρόνια στην Ελλάδα προσπαθούσε να βρει μια άκρη. Να κάνει μια καινούρια αρχή. Είχε έρθει από την Τυνησία πιστεύοντας ότι εδώ μπορεί να τον περίμενε μια καλύτερη τύχη…

Συνήθως δε μας ζητούσε τίποτα, μόνο έπαιρνε αυτά που του προσφέραμε και μας ευχαριστούσε. Καμιά φορά μόνο, ήθελε τσάι. Ζεστό μαύρο τσάι.

Τον θυμάμαι να μας παραπονιέται για έντονο πόνο στα δόντια του κι εμείς να του εξηγούμε πού μπορεί ν’ απευθυνθεί, για να τον δει κάποιος οδοντίατρος δωρεάν. Τον θυμάμαι να μας λέει ότι δεν μπορεί να φάει κι εμείς να σκεφτόμαστε από πριν τι μαλακή τροφή μπορούμε να του πάμε, για να μη μείνει νηστικός. Τον θυμάμαι ν’ αρρωσταίνει και να του πηγαίνουμε φάρμακα και μετά να χαιρόμαστε που κατάφερε να γίνει καλά, παρά τις δύσκολες συνθήκες.

Κυρίως, όμως, θυμάμαι τη μέρα που μας ανακοίνωσε ότι γυρίζει πίσω στη χώρα του, την Τυνησία. Με χαρά μικρού παιδιού έβγαζε τα χαρτιά που του είχαν δώσει από το πρόγραμμα εθελοντικής επιστροφής και επανένταξης και μας εξηγούσε ότι σ’ έναν μήνα θα επέστρεφε στην πατρίδα του. Μ’ ένα αεροπορικό εισιτήριο και 500 ευρώ θα προσπαθούσε να ξαναχτίσει τη ζωή του.

Χαμογελούσε εκείνο το απόγευμα. Φωτιζόταν το πρόσωπό του και φωτιζόμασταν κι εμείς μαζί του. Χαιρόμασταν με τη χαρά του, του λέγαμε «μπράβο» και «συγχαρητήρια» και ακούγαμε με προσοχή κάθε λεπτομέρεια που ήθελε να μοιραστεί μαζί μας.

Μετρούσε μέρες ο Abdalla. Κάθε φορά που τον συναντούσαμε ήταν όλο και πιο ζωηρός, όλο και πιο ενθουσιώδης. Του είχε χαριστεί το πιο πολύτιμο δώρο: η ελπίδα.

Την τελευταία φορά που τον συναντήσαμε δεν κρατιόταν πια από τη χαρά του. «Πώς νιώθεις που σε δύο μέρες φεύγεις;», τον ρωτάγαμε. «Και μια ώρα ακόμα στον δρόμο είναι πολλή ώρα…» μας απαντούσε.

Του ζητήσαμε να βγάλουμε μια φωτογραφία, για να τον θυμόμαστε και τον αποχαιρετήσαμε με τις πιο ζεστές ευχές μας.

Abdalla, μακάρι στην πατρίδα σου να βρεις όλα αυτά που δεν κατάφερες να βρεις στη δική μας.

Καλή τύχη, φίλε μας.

Θα μας λείψεις.

 

της Ζωής Ναούμ – Εκπαιδευτικός/ Streeter