ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

“Μετά τη βάρδια τι;”, με ρωτάνε καμιά φορά…

“Μετά τη βάρδια τι;”, με ρωτάνε καμιά φορά - Steps Org

«Μετά τη βάρδια… τι;», με ρωτάνε καμιά φορά.

«Ξέρω κι εγώ…» μου έρχεται αυθόρμητα να τους απαντήσω. Γιατί η απόλυτη αλήθεια είναι ότι δεν έχω κάποια συγκεκριμένη απάντηση.

Μετά τη βάρδια, διάφορα. Άλλες φορές υπερισχύει η χαρά, άλλες η κούραση, άλλες η συγκίνηση και κάποιες άλλες – υπέροχες, ομολογώ- φορές, ένα αίσθημα πληρότητας.

Κάποιες φορές εμφανίζεται και μια απογοήτευση, σαν απρόσκλητη καλεσμένη. Για το λίγο που μπορείς σε σχέση με το πολύ που θα ήθελες. Γι’ αυτά που δεν αλλάζουν εύκολα, που δε μετακινούνται. Για όσα ήλπιζες στην αρχή, για όσα ονειρευόσουν όταν ακόμα δεν ήξερες τι υπάρχει εκεί έξω.

«Εγώ θα ήθελα κάτι ριζικό. Έναν χώρο να τους στεγάσω όλους, να μην τους λείπει τίποτα από τα βασικά, να έχουν το φαγητό τους, τον καφέ τους, το μπάνιο τους…» μου είπε μια αγαπημένη φίλη. Ξέρεις, κι εγώ θα ήθελα. Όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα: συστηματική ψυχολογική υποστήριξη, επιμόρφωση, επαγγελματική αποκατάσταση, επανασύνδεση με την οικογένεια, ευκαιρίες να τα δουν όλα αλλιώς, όλα από την αρχή.

Θα ήθελα, ναι. Για καθέναν από τους ανθρώπους που έχω γνωρίσει, που έχω κοιτάξει στα μάτια, που έχω νοιαστεί. Γι’ αυτούς που ξέρω και γι’ αυτούς που δεν έχω γνωρίσει ακόμα. Και γι’ αυτούς που δεν θα γνωρίσω ποτέ.

Και αν υπάρχει ένα κοινό στοιχείο μετά από κάθε μου «επίσκεψη» στους δρόμους, ίσως να είναι αυτό το «θέλω» που βγαίνει από μέσα μου. Και το οποίο, σε τελική ανάλυση, είναι εγωιστικό και λίγη σημασία έχει. Αυτό που μετράει είναι το δικό τους «θέλω».

Άμα καταφέρεις να διαβάσεις την ψυχή ενός ανθρώπου και να μάθεις αυτό που πραγματικά θέλει, τότε σου βγάζω το καπέλο. Δεν εκτιμώνται τέτοιες αξίες, δεν μπαίνουν στη ζυγαριά.

Τώρα αρχίζω να συνειδητοποιώ γιατί δυσκολεύομαι ν’ απαντήσω σε όσους με ρωτάνε πώς νιώθω και τι σκέφτομαι μετά από μια βάρδια.

Χάος στο μυαλό μου. Αναρχία. Ιδέες, πιθανές λύσεις, προβληματισμοί, αμφιβολίες, επιθυμίες, πανηγύρι γίνεται εκεί μέσα…

Θα επιχειρήσω να συντάξω μια απάντηση και παρακαλώ, συγχωρέστε με αν δεν καταφέρετε να βγάλετε άκρη:

«Μετά τη βάρδια, λίγο απ’ όλα. Καμιά δεν είναι ίδια με την άλλη. Κάθε φορά είναι μοναδική. Πολλές φορές αναμετριέμαι μ’ εμένα. Ποτέ δεν ξέρω ποιο συναίσθημα θα επικρατήσει. Δεν θα είχε και νόημα άλλωστε.

Πάντως, μετά από κάθε βάρδια νιώθω. Μπορεί και να είναι αρκετό αυτό. Τουλάχιστον, είναι σίγουρο. Νιώθω.»

 

Της Ζωής Ναούμ/ Εκπαιδευτικός – Streeter