ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Το “μικρόβιο” του εθελοντισμού

Το “μικρόβιο” του εθελοντισμού - Steps Org

Γυρίζοντας το χρόνο πίσω στο 2012, θυμάμαι τον εαυτό μου για πρώτη φορά να σκέφτομαι πως θα ήθελα να προσφέρω τη βοήθεια μου σε συνάνθρωπους μας που ζουν στο δρόμο. Τότε βέβαια,  δε θα σας πω ψέματα, ήμουν από τους ανθρώπους του «καναπέ», της άνεσης του σπιτιού, του «ποιος να τρέχει τώρα, τι μπορώ να κάνω εγώ που δεν έχω γνώσεις…» και λοιπών τέτοιων δικαιολογιών. Από τη μια μου περνούσε η σκέψη πως θα ήθελα να βοηθήσω και από την άλλη, είχα την εύκολη δικαιολογία της έλλειψης χρόνου και χρημάτων,  που έμπαιναν εμπόδιο στο να συνεισφέρω κάπου συστηματικά.

Ήταν παραμονές Χριστουγέννων του 2015 όταν βρέθηκε μπροστά μου ένα άρθρο, το όποιο αναφερόταν στους άστεγους της Αθήνας. Έλεγε για μια οργάνωση η οποία βοηθούσε αυτούς τους ανθρώπους και ζητούσε εθελοντές. Δεν είχα πλέον δικαιολογία. Έφτανε αυτό,  για να γίνει το «κλικ» μέσα μου και να αποφασίσω να έρθω σε επαφή μαζί τους.

Στην αρχή, μου είπαν πώς αυτό που ουσιαστικά κάνουν είναι προσέγγιση-γνωστή ως κοινωνική εργασία στο δρόμο ή Social Street Work- σε κοινωνικά αποκλεισμένους συνανθρώπους μας. Αυτό που μου περιέγραψαν βέβαια δεν ήταν  όπως το είχα στο μυαλό μου. «Προσέγγιση», σκέφτηκα, «τι είναι αυτά που μου λένε; Τι να την κάνει την προσέγγιση ο άστεγος αν το μόνο που του προσφέρεις είναι ένα «γεια σου, πως είσαι;». Το θέμα είναι να του δώσεις φαγητό, να μπορέσεις να τον στεγάσεις, όχι απλά να μάθεις πράγματα για εκείνον και να δίνεις το παρόν με ένα «τι κάνεις, είμαι εδώ για σένα».  Δε θα σας κρύψω ότι απογοητεύτηκα λίγο. Παρόλα αυτά είπα να δώσω την ευκαιρία και να μάθω περισσότερα πράγματα μέσα από αυτό. Τα παλαιότερα μέλη της οργάνωσης μου έλεγαν πως άπαξ και κάνεις την πρώτη προσέγγιση «κολλάς το μικρόβιο». Έτσι, μετά από δύο σεμινάρια, βγήκαμε στο δρόμο και αυτό ήταν! Το «μικρόβιο του εθελοντισμού» – θα το έλεγα εγώ – είχε κολλήσει και σ’ εμένα. Δεν είχαν άδικο.

Μπορεί να μην έμεινα στη συγκεκριμένη οργάνωση και να πήγα αλλού. Μπορεί πλέον να προσφέρουμε και φαγητό και ρούχα και στέγαση σε κάποιους ανθρώπους. Άλλες φορές μπορεί και να προσφέρουμε αυτό το απλό «γεια» που είχα υποτιμήσει μέχρι να ανακαλύψω την άξια του.

Η ουσία όμως είναι, πως για να φτάσω στο σημείο που βρίσκομαι έναν χρόνο μετά, ξεκουνήθηκα από τη βολή του σπιτιού μου, σταμάτησα να δικαιολογώ τον εαυτό μου λέγοντας πως δεν μπορώ να προσφέρω και τελικά κατάφερα να είμαι μέρος αυτής της προσπάθειας.

Ο εθελοντισμός δε θέλει χρήματα, θέλει χρόνο και συνέπεια, θέλει έγνοια, κατανόηση και αγάπη γι’ αυτό που κάνεις. Θα βρεις και αυτό που σου ταιριάζει και το χρόνο και θα το κάνεις με αφοσίωση, γιατί η χαρά που σου προσφέρει είναι ανεκτίμητη. Ξεχνάς ό,τι και αν σε απασχολεί, σε αλλάζει σαν άνθρωπο, σε κάνει να βλέπεις τη ζωή με άλλο μάτι.

Πιστέψτε με, αν αποφασίσεις να κάνεις την αρχή δεν μπορείς να σταματήσεις.

κάνε την αρχή

Της Αλεξάνδρας Στεργίου/ Streeter