BIG STORIES - Steps Org

Κατηγορία: BIG STORIES

6 Φεβρουαρίου, 2022

Το παράδειγμα του Χρήστου

Υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι ζουν για να προσφέρουν. Υπάρχουν και άλλοι, στο DNA των οποίων η έννοια της προσφοράς δεν υπάρχει. Υπάρχουν άνθρωποι που βγαίνουν στους δρόμους, φωνάζουν και διαμαρτύρονται, αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο γι’ αυτούς και τα παιδιά τους. Και υπάρχουν άνθρωποι που σιωπούν. Τι κοινό έχουν όλοι αυτοί; Είναι όλοι άνθρωποι. Και αυτό που μένει είναι να μάθουν να λειτουργούν ο ένας για τον άλλον.

Μια δράση που θέτει στο επίκεντρο της την έννοια του ανθρώπου είναι το Steps, μια ΑΜΚΕ, εθελοντική οργάνωση με έμφαση στον άνθρωπο και τα σημαντικά βήματα που αυτός πρέπει να κάνει για να αλλάξει τον κόσμο προς το καλύτερο. Χαρακτηριστικά της η αλληλεγγύη, το street embrace, η φιλοξενία και η ένταξη, μια πρωτοβουλία από ανθρώπους για ανθρώπους. Πρωτεργάτης της ο Τάσσος Σμετόπουλος.

Κάνοντας μια στάση στο Steps συνάντησα τον Τάσσο Σμετόπουλο και μίλησα μαζί του για το έργο του Steps. Ο ίδιος εξηγεί τι είναι αυτό που πρεσβεύει η ομάδα του και μας συστήνεται.

«Η δράση μας έχει να κάνει με τους ανθρώπους, οι οποίοι βρίσκονται σε κατάσταση δρόμου και μπορεί να είναι ο καθένας. Ένας άνεργος, ένας άστεγος, ένας πρόσφυγας, ένας μετανάστης, ένας εξαρτημένος, κάποιος ο οποίος έχει ένα σπίτι αλλά οι συνθήκες είναι πολύ κακές, οπότε να αναγκάζεται να περνά πολύ χρόνο στον δρόμο. Η δράση αφορά τον τρόπο με τον οποίο μπορούμε να στηρίξουμε αυτούς τους ανθρώπους, για να αλλάξουν αυτό, το οποίο βιώνουν, αν θέλουν».

Ο Τάσσος τονίζει πόσο σημαντικό είναι να μπορέσουν αυτοί οι άνθρωποι να ζήσουν με ανεξαρτησία, χωρίς να δεσμεύονται από άλλους και να χρειάζονται την βοήθειά τους για να μπορέσουν να ζήσουν. «Ο σκοπός είναι το πώς θα γίνουν οι ίδιοι αυτοεξαρτώμενοι και αυτάρκεις και δεν θα χρειάζονται κανέναν».

STEPS σημαίνει βήματα και κάποιοι άνθρωποι έχουν επιλέξει να κάνουν αυτά τα βήματα, προκειμένου να προσφέρουν σε άλλους ανθρώπους, οι οποίοι τους χρειάζονται. Και ποιά είναι η ομάδα, η οποία κρύβεται πίσω από αυτήν την προσπάθεια;

«Το Steps είναι ένα σύνολο πολύ διαφορετικών ανθρώπων, προερχόμενων από πολλές και διαφορετικές διαδρομές, τους οποίους τους ενώνει αυτό που λέμε..άνθρωπος. Μπαίνουμε κάτω από αυτό όλοι και μέσα από τη δράση μας και μέσα από το ποιοι είμαστε, ερχόμαστε να προτείνουμε το πώς εμείς θέλουμε να είναι η κοινωνία, πώς θέλουμε εμείς να ζήσουμε. Δηλαδή ότι μπορούμε να ζήσουμε όλοι μαζί, ότι αποδεχόμαστε τη διαφορετικότητα του άλλου και δεν έχει σημασία το πώς και το γιατί και τελικά ότι μπορούμε να συνυπάρξουμε όλοι, με αλληλοσεβασμό. Ενεργούμε με ευθύνη και σεβασμό, αποδεχόμενοι τη διαφορετικότητα».

Απόδειξη του πώς στην πράξη η ομάδα έχει βοηθήσει τον κόσμο να κερδίσει την ανεξαρτησία του και μια αξιοπρεπή θέση στην κοινωνία, είναι η ιστορία του Χρήστου, ενός ανθρώπου που αποφάσισε να έρθει σε επαφή με την ομάδα, προκειμένου να καλυτερεύσει τη ζωή του. Την ιστορία του Χρήστου διηγείται ο Τάσσος.

Πότε ήρθατε πρώτη φορά σε επαφή με τον Χρήστο;

Η ιστορία του Χρήστου, ίσως είναι η πιο ολοκληρωμένη ιστορία μέχρι τώρα. Είναι αυτή, η οποία έχει κάνει πιο μεγάλο κύκλο. Τον Χρήστο τον γνωρίζω χρόνια. Κάποια στιγμή είδε την δράση του «One Stop» και μου έστειλε ένα μήνυμα στο Facebook ρωτώντας πώς θα μπορούσε να έρθει, για να πλύνει τα ρούχα του. Του απάντησα ότι η δράση αυτή αφορά όλους και εννοείται ότι μπορούσε να έρθει. Ήρθε και στη συνέχεια εξέφρασε το αίτημα ότι έχει ανάγκη να φιλοξενηθεί από κάπου. Εκεί ξεκίνησε μια συζήτηση σχετικά με το που μένει. Μου απάντησε ότι έμενε σε ένα υπόγειο, το οποίο δεν ήταν σε καλή κατάσταση και του ήταν δύσκολο να συνεχίσει να μένει εκεί.

Ο ίδιος έχει οικογένεια ή μένει μόνος του;

Έχει μια μητέρα.

Ποιες ήταν οι επόμενες κινήσεις σας;

Σε εκείνη τη φάση είπαμε μήπως να πηγαίναμε στον χώρο, να τον βάφαμε, να κάναμε μια προσπάθεια να φτιάξουμε τον χώρο, ο οποίος υπήρχε, εφόσον υπήρχε. Συμφώνησε και εκείνος. Αλλά όταν πήγαμε, εκεί ανακαλύψαμε ότι υπήρχε και η μητέρα και ήταν ένας χώρος, ο οποίος δεν είχε κανένα νόημα να φτιαχτεί γιατί ήταν γεμάτος από άχρηστα πράγματα, τα οποία η μητέρα του αρνιόταν να πετάξει, άρα θα φτιάχναμε κάτι, το οποίο ουσιαστικά θα ξαναγέμιζε από πράγματα.

Υπήρξε μέριμνα από την πλευρά σας να μεταφερθεί αλλού;

Από κει και πέρα ξεκίνησε μια άλλη κουβέντα του στιλ «Πόσο σου κοστίζει αυτό εδώ που ζεις τώρα; Μας είπε ότι το κόστος είναι 70 ευρώ. Οπότε αυτό που του είπα είναι ότι πρέπει να ψάξει κάτι όχι πολύ μακριά από τα 70 ευρώ, γιατί σημασία έχει να μπορείς να το στηρίζεις μόνος σου και αν υπήρχε κάποια διαφορά θα την καλύπταμε εμείς μέχρι εκείνος να μπορέσει να στο στηρίξει μόνος του. Βρήκε κάτι, το είδα κι εγώ. Αρχικά πλήρωσε εκείνος το ενοίκιο, καλύψαμε εμείς την εγγύηση και ξεκίνησε να το διαμορφώνει. Με τα υλικά, τα οποία είχαμε πάρει για το υπόγειο, ξεκίνησε να βάφει τον καινούργιο χώρο. Έφυγε από το υπόγειο και πήγε στον έκτο όροφο. Είναι συγκλονιστική διαφορά. Αλλάζει η εικόνα, την οποία βλέπεις, από μόνο του αυτό ψυχολογικά είναι κάτι πολύ μεγάλο. Βοηθήσαμε και εμείς να βρεθούν και κάποια άλλα πράγματα, όπως κρεβάτι και στρώμα.

Με ποιον τρόπο τον βοηθήσατε να βρει δουλειά;

Επειδή ο ίδιος είναι μπογιατζής, τον βοηθήσαμε και εμείς μέσα από γνωστούς και φίλους να βρεθούν κάποια μεροκάματα. Παράλληλα, εξαρχής η συμφωνία ήταν ότι εμείς θα κάνουμε αυτά τα βήματα για εκείνον, αλλά και εκείνος θα έπρεπε να έρχεται στο «One Stop» και να κάνει κάποια πράγματα εδώ, για να στηρίζει άλλους ανθρώπους που έρχονται. Άρα ουσιαστικά να επιστρέφει κάτι πίσω. Μέσα από αυτήν την διαδικασία, κάποια στιγμή βρέθηκε στην άλλη δράση, στο Ithaca, πήραν τα παιδιά μια χρηματοδότηση για κάποιες θέσεις εργασίας, για ανθρώπους οι οποίοι βρίσκονταν σε κατάσταση δρόμου, οπότε τα παιδιά γνωρίζοντας τον Χρήστο από την παρουσία του εκεί, του πρότειναν να περάσει από συνέντευξη και εκείνος ξεκίνησε να έχει αυτή τη συνεργασία, η οποία διαρκεί ένα χρόνο, είναι part time απασχόληση, αλλά συνεχίζει να κάνει έξτρα μεροκάματα, έχει τη σταθερότητα για έναν χρόνο, οπότε έχει την ασφάλεια για ένα διάστημα.

Βρίσκεστε ακόμα σε επαφή μαζί του;

Εμείς συνεχίζουμε να τον στηρίζουμε με τρόφιμα. Αλλά έτσι κι αλλιώς συμμετέχει και εκείνος στα πλυντήρια και όταν δεν δουλεύει συνεχίζει και έρχεται.

Αυτή είναι μια ιστορία, η οποία όπως φαίνεται λειτούργησε. Ένας άνθρωπος κέρδισε ένα σπίτι, καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, μια δουλειά και την ικανοποίηση ότι μπορεί να προσφέρει και ο ίδιος σε άλλους ανθρώπους, οι οποίοι βρίσκονται στην θέση στην οποία κάποτε βρισκόταν εκείνος. Ένας άνθρωπος για άλλους ανθρώπους, ο οποίος κέρδισε την ανεξαρτησία του.

Στο Steps, όπως φαίνεται και από την ιστορία του Χρήστου, επιλέγεται ένας ιδιαίτερος τρόπος φιλοξενίας, μικρές και όχι μεγάλες δομές. Ποιος είναι ο στόχος αυτής της επιλογής; Ο Τάσσος εξηγεί.

«Ο λόγος είναι απλός. Αν μπει κανείς στην διαδικασία να μιλήσει με αυτούς τους ανθρώπους, να τους ακούσει και να τους καταλάβει, θα δει γιατί ποτέ δεν λειτούργησαν αυτές οι δομές. Θα δει ότι αυτό που τους λείπει δεν είναι το κρεβάτι και η στέγη, αλλά η ιδιωτικότητα. Η ιδιωτικότητα δεν μπορεί να υπάρξει σε μεγάλες δομές, οι οποίες παίρνουν έναν χαρακτήρα ιδρυματικό. Στο τέλος της ημέρας είναι πολύ σημαντικό το να μπορείς να επιστρέφεις και να μένεις μόνος. Όλοι το έχουν ανάγκη αυτό, πόσο μάλλον άνθρωποι, οι οποίοι για μεγάλο χρονικό διάστημα είναι εκτεθειμένοι στα μάτια όλων. Λέμε αυτός είναι ένας άστεγος. Αλλά ας σκεφτούμε ότι αυτόν τον άνθρωπο για μέρες, μήνες και ίσως χρόνια, τον βλέπουν όλοι».

Στην Ελλάδα της κρίσης, στην κοινωνία, η οποία σκέφτεται μόνο τον εαυτό της, κοιτάει τα δικά της προβλήματα και κλείνει τα μάτια σε όσα συμβαίνουν γύρω της, υπάρχουν άραγε άνθρωποι, οι οποίοι θα κάνουν τελικά το «βήμα», για να στηρίξουν, όπως μπορούν αυτόν που το έχει ανάγκη; Ή μήπως ο μικρόκοσμός μας, χωράει μόνο εμάς και κανέναν άλλον; Ο Τάσσος από την εμπειρία του δίνει μια απάντηση σε αυτό.

«Όταν βοηθάς κάποιον δεν βοηθάς τόσο αυτόν, όσο τον ίδιο σου τον εαυτό. Όσο πηγαίνεις πίσω πίσω κοιτώντας μόνο εσένα, κάποια στιγμή θα έρθεις και θα ακουμπήσεις στο ντουβάρι και τότε δεν θα έχει άλλο πίσω. Αν έχεις τρία πακέτα μακαρόνια και δώσεις το ένα τι θα αλλάξει; Έχει να κάνει με το πώς εμείς αντιλαμβανόμαστε κάτι. Αν σκέφτεσαι συνέχεια ότι κάτι θα χάσεις για να δώσεις στον άλλον, τότε στο τέλος θα τα χάσεις όλα. Αυτό το κλείσιμο στον εαυτό σου δεν σε βγάζει κάπου. Αντίθετα αν δοκιμάσεις την άλλη διαδρομή, που λέει ότι αυτή είναι η κατάσταση, μέσα σε αυτήν εγώ τι μπορώ να κάνω; Τότε θα δεις την αλλαγή. Γιατί καταρχάς το κάνεις για σένα».

Όλοι προσπαθούν να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά κανείς τον εαυτό του. Ο κόσμος θα ήταν καλύτερος αν δρούσαμε ο ένας για τον άλλον… μαζί με τον άλλον. Το μόνο που χρειάζεται είναι ένα… βήμα.

Συνέντευξη: Βαρβάρα Βαγιανού – Φωτογραφία: © Thomas Gkazelis / Steps 2017

By admin

BIG STORIES

6 Φεβρουαρίου, 2022

Μάριος Λώλος: «Κουβαλάμε μέσα μας τις εικόνες αυτές που δεν τραβήξαμε»

«Στο προσφυγικό δεν κατεβάσαμε μόνο τις φωτογραφικές μας μηχανές. Κατεβάσαμε τα μάτια.»

Συναντιόμαστε σ’ένα καφέ στην οδό Τσαμαδού. Είναι Παρασκευή βράδυ, περασμένες οκτώ.

«Άμα ξυπνήσω και με δω γουλί, την έχεις βάψει! Θα δουλέψεις τοπικά γιατί το μαλλί μου το ‘χω φετίχ από πιτσιρικάς». Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που είπε στον νευροχειρουργό πριν την επέμβαση στο κρανίο του, που «μπήκε ενάμισι εκατοστό μέσα» από το γκλοπ ενός αστυνομικού. Γελάει, ανακατεύει λίγο τα μαλλιά και μου δείχνει το σημείο. Έτσι όπως σηκώνει το χέρι του, παρατηρώ τα βραχιολάκια που φοράει. «Το ίδιο χρώμα έχει και αυτός ο τύπος», λέω από μέσα μου. «Χρωματιστό».

Ο Μάριος Λώλος διηγείται ιστορίες με τις φωτογραφίες του από τις αρχές της δεκαετίας του ‘90. «Θα γίνω φωτορεπόρτερ» δήλωσε στον πατέρα του. Παραιτήθηκε από την υπηρεσία στην οποία είχε διοριστεί ως γεωπόνος γιατί «δεν τον έπαιρνε». «Ποιος, εγώ, γεωπόνος!;». «Τύπωνε μόνος του, εμφάνιζε μόνος του και ξεκίνησε να ψάχνει δουλειά στο αντικείμενο με πολύ μικρή εμπειρία του τι παίζει».

Σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά συνεχίζει να κρεμάει τη φωτογραφική μηχανή στο λαιμό του, να «βγαίνει έξω στο δρόμο» και να «μπαίνει στις ιστορίες των ανθρώπων». Είναι άλλωστε αυτή, που κάποιες φορές «μ΄ένα μαγικό τρόπο λειτουργεί σαν τείχος για να μην φρικάρει». Αφού του θυμίζει ότι: «αυτή τη στιγμή εγώ δουλεύω». Άλλοι βέβαια «την βλέπουν σαν φονικό όπλο». Γι’αυτούς έχει μόνο να προτείνει «group therapy» γιατί «δεν πρόκειται να σταματήσει να τραβάει».

Κλικ πρώτο: «Η Ευρώπη αντιμετωπίζει το προσφυγικό, λες και δεν έχει περάσει Διαφωτισμό»

Καθόμαστε σ’ένα γωνιακό τραπεζάκι δίπλα στην πόρτα. Φοράει ένα γαλάζιο πουκάμισο και τζιν παντελόνι.Τα μαλλιά του φτάνουν μέχρι τον ώμο, φοράει ένα κρεμαστό στο λαιμό, κρικάκι στο αυτί, δαχτυλίδια στα χέρια του. Σου δίνει πολλά ερεθίσματα για να παρατηρήσεις πάνω του. Αλλά το βλέμμα μου μένει στα μάτια του. Γαλάζια και καθαρά δικαιολογούν απόλυτα τη φράση που θα μου πει αργότερα: «εκεί που οι άλλοι τρέχουν να φύγουν, αυτός πηγαίνει».

Το πρώτο πράγμα που τον ρωτάω είναι τι τον «ιντριγκάρει» στη δουλειά του.

«Το ότι οι φωτογραφίες μας έχουν πρόσωπο. Μιλάμε για ανθρώπινες ψυχές». Γι’αυτό «χρειάζεται να ξεφύγουμε από τη λογική του αριθμού. Η επανάληψη ενός αριθμού οδηγεί σε συνήθεια και κτηνοποίηση. Δε θα σου κάνει εντύπωση αν μάθεις ότι πνίγηκαν άλλοι πενήντα στο Αιγαίο».

Αναφέρεται βέβαια στο προσφυγικό, που «συνεχίζει να το φωτογραφίζει με μανία» αλλά «αξιοπρεπή μεταχείριση της ελληνικής πολιτείας απέναντι στον πρόσφυγα δεν έχει δει».

Aνάβει τσιγάρο . Περιμένουμε να σταματήσει ο θόρυβος από τη μηχανή του καφέ και ξεκινάει να μου λέει μια ιστορία.

Για «ανθρώπους που τους έχουν μαντρώσει σ’αυτά τα υπέροχα camps». Ή αλλιώς «κλουβιά, σαν αυτά στην Χίο» που «όμως δεν τα λέμε κλουβιά γιατί δεν έχουν σκέπαστρο!».

Για τη «λογική της αποτροπής». Ή αλλιώς «τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας».

«-Δηλαδή;».

«Ο πρόσφυγας θέλει να περάσει στην Ελλάδα για μια καλύτερη μοίρα αλλά ξέρει τι γίνεται εδώ. Γιατί να έρθει; Έτσι μένει στην ασφαλή χώρα που λέγεται Τουρκία. Άρα η Ευρώπη είναι μια χαρά, δεν μας κουβαλιούνται. Αυτό δε θέλουμε;».

Για «τα εκατομμύρια που έχουν πέσει από την Ευρώπη» και «δεν πάνε στους πρόσφυγες». «Είναι μια τρελή μπίζνα σε βάρος τους. Αν με τόσα χρήματα δεν μπορείς να τους αφομοιώσεις, τότε είσαι ανίκανος».

«-Πώς μπορείς να τους αφομοιώσεις;»

«Στις χώρες τους κάτι ήξεραν και έκαναν, δεν ήταν κάτω από τις γέφυρες. Τι ξέρεις να κάνεις; Τι διαφορετικό έχει εδώ που δεν το ξέρεις για να το μάθεις;».

«Αν θες να τους εντάξεις στην ελληνική κοινωνία το ζητούμενο δεν είναι να φτιάχνεις γκέτο είτε μέσα είτε έξω από την πόλη. Αλλά να μπουν σε σπίτια, να αναμειχθούν με τους ντόπιους και να έχουν την ιδιωτικότητά τους , κάτι που στα camps δεν υπάρχει». «Διαφορετικά, ρίχνεις νερό στο μύλο των χρυσαυγιτών».

«Ξέρεις πόσες χιλιάδες είναι στοιβαγμένοι στα νησιά; Όταν ο άλλος για ένα χρόνο δεν κάνει τίποτα στη ζωή του και δεν έχεις κάποιο σχεδιασμό για το τι θα μπορούσε να κάνει, αρχίζει να φρικάρει. Θα κάνει κάτι παραβατικό. Εκεί βρίσκουν ευκαιρία οι φασίστες και ξεκινούν το ψηστήρι».

«Τον μαντρώνεις, στο τέλος του δίνεις άσυλο και μετά τον πετάς στα θηρία και του λες: ζήσε!»

Κλικ δεύτερο: «Την Ειδομένη την κουβαλάω μέσα μου και θεωρώ ότι είναι μια τρύπα στη γεωγραφία»

Μία ώρα. «Τόσος είναι ο χρόνος που σου επιτρέπουν να δουλέψεις μέσα στο camp» και θα μπεις όταν θέλουν εκείνοι να μπεις. «Στη Μαλακάσα δε μου επέτρεψαν να μπω όσο είχαν ακόμη σκηνές και το χειμώνα στα χιόνια έμεναν ακόμη σε σκηνές».

Ο Μάριος «παραβιάζει» τον χρόνο γιατί «μόνο μιάμιση ώρα χρειάζεσαι για να μιλήσεις με τον άλλον και να συνεννοηθείς».

Στην Ειδομένη «έχει φάει φαγητό που μαγείρευαν κάτω, έχει καπνίσει από αυτοσχέδιο ναργιλέ σε μπουκαλάκι νερού, έχει πιει καφέ μαζί τους».

«Σε καλούν οι ίδιοι και δεν γίνεται να μην πας». «Θα βγάλεις τα παπούτσια, θα μπεις μέσα στο κοντέινερ και θα κάτσεις με τον Αφγανό, που το παιδί του έχει κάτι σημάδια στο πρόσωπο που δεν ξέρεις τι είναι και θα μιλήσετε».

«Οπότε μπαίνεις μέσα στην ιστορία του άλλου, θέλεις δε θέλεις. Οι εικόνες που δημοσιεύουμε στα μέσα είναι αυτές που έχουμε σαν παιδιά μας, έγιναν δεκαοκτώ και τις επικοινωνείς στην κοινωνία. Κουβαλάμε όμως μέσα μας τις εικόνες αυτές που δεν τραβήξαμε».

«Η φωτογραφική μηχανή λειτουργεί σαν γυαλί την ώρα που δουλεύεις, αλλά σου σκάει το βράδυ που πας να κοιμηθείς».

«Το πρόβλημα με τους φωτορεπόρτερ είναι ότι γυρνάς από κάτι δύσκολο και δεν προλαβαίνεις να το δουλέψεις. Το σπρώχνεις πίσω από το χαλάκι για να μη σε τρελάνει, για να κάνεις χώρο για το καινούργιο. Αυτό γίνεται πολλές φορές και αν δεν το δουλεύεις είτε μόνος σου είτε με κάποιον ειδικό, καίγεσαι».

«Μετά από μια εμπόλεμη ζώνη, πρέπει να αποφορτιστείς γιατί συνηθίζεις τη φρίκη του πολέμου και μπορεί να κάνεις καμιά βλακεία και να σκοτωθείς κι εσύ. Στην Ελλάδα έρχεσαι πίσω και βλέπεις μνημόνιο και κλειστά μαγαζιά».

Κλικ τρίτο: «Εμείς Δεν Ευθυνόμαστε»

Εκείνος βλέπει τον αγώνα μπάσκετ «Παναθηναΐκός-ΠΑΟΚ». Στο ισόγειο του νοσοκομείου ωστόσο, ακούγονται συνθήματα: «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι».

Είναι η επόμενη μέρα από την αυτοκτονία του συνταξιούχου Δημήτρη Χριστούλα στο Σύνταγμα, 5 Απριλίου 2012.

Οι φωτορεπόρτερ είναι στην πλευρά των διαδηλωτών και αυτό «δεν αρέσει στην αστυνομία».

Αφού έχει τελειώσει η πορεία, ο Μάριος δέχεται χτύπημα στο κεφάλι με ανάποδο γκλοπ. Αλάρμ για να πάει στο νοσοκομείο δεν είναι ο πόνος αλλά ότι χάνει την αφή του.

«Ένα χιλιοστό ακόμη και θα είχες πεθάνει. Αυτές οι βελονίτσες που βλέπεις δεν είναι βελονίτσες αλλά σπασμένα κόκκαλα και αυτό το μαύρο είναι αίμα που έχει χυθεί μέσα στον εγκέφαλό σου», του λέει ο γιατρός.

Την επόμενη μέρα μεταφέρεται με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο «Υγεία» όπου και μπαίνει αμέσως στο χειρουργείο.

Ο ίδιος δεν έχει καταλάβει «γιατί το ασθενοφόρο τρέχει και πάει με σειρήνα». «Το βλέπει όλο σαν ταινία».

«Πριν μπω στο χειρουργείο είπα δύο πράγματα στο γιατρό, ένα αστείο κι ένα σοβαρό». Το αστείο ήταν να μη διανοηθεί να ξυρίσει το κεφάλι του. Το σοβαρό ήταν να μην τον ξυπνήσει καθόλου αν είναι να ξυπνήσει «σε καρέκλα».

Η μήνυση που έκανε για το χτύπημα που δέχτηκε, όπως και «όλες οι ΕΔΕ που αφορούν σε αστυνομικούς», είναι μέχρι και σήμερα στο αρχείο.

Γι’αυτό και ο Μανώλης Κυπραίος που «έσκασε μια κρότου-λάμψης στο πρόσωπό του και από τότε έχει αλλάξει η ζωή του», ονόμασε τις ΕΔΕ: «Εμείς Δεν Ευθυνόμαστε».

«Αυτός που με χτύπησε ήξερε ποιος είμαι. Όμως ένας αστυνομικός, δεν είναι κουκουλοφόρος, είναι μέρος της εκτελεστικής εξουσίας και είναι αδιανόητο να χτυπάει έναν φωτορεπόρτερ».

*ΕΔΕ: Ένορκη Διοικητική Εξέταση

Κλικ τέταρτο: «Η ελληνική κοινωνία είναι διαλυμένη»

«Ο Έλληνας έχει γονατίσει τόσα χρόνια με το μνημόνιο, δε βλέπει οικονομική διέξοδο και εκεί έρχονται οι φασίστες. Βρίσκουν πάτημα και ξαναγειώνονται. Τα μέσα τους παρουσιάζουν σαν αγανακτισμένους πολίτες. Για όλο τον κόσμο είναι Κυριακή, για μας είναι Σάββατο».

«Τα μίντια ήταν ο πρώτος κλάδος που χτυπήθηκε με λύσσα για να φτιαχτούν παπαγαλάκια και σαν σωματεία χάσαμε όλες τις μάχες. Ατομικές συμβάσεις, μαζικές απολύσεις, αν δεν υπέγραφες ατομική σύμβαση έφευγες. Υπάρχει τεράστια ανεργία στον κλάδο και τεράστια είναι η ευθύνη της ΕΣΗΕΑ που θέλει να διατηρήσει τα οφίτσιά της».

Τι προτείνει; Να φτιαχτεί ένα ενιαίο συνδικάτο τύπου. «Το 2009 είχα πάει στη Γάζα που βομβαρδίζανε. Οι Παλαιστίνιοι χώρα δεν είχανε, συνδικάτο τύπου είχανε».

Κλικ πέμπτο: «Αυτοοργάνωση»

Φορούσε μπουφάν μηχανής, αθλητικά παπούτσια και είχε τη φωτογραφική μηχανή στο λαιμό. Όση ώρα δεν φωτογράφιζε, μοίραζε φαγητό στο προαύλιο του ΣυνΑθηνά μαζί με την ομάδα του STEPS. Αυτό έκανε ο Μάριος το απόγευμα που τον γνώρισα. Αυτό προτείνει και ως απάντηση στη σημερινή πραγματικότητα.

Την αλληλεγγύη. «Αυτό είναι δουλειά της πολιτείας αλλά επειδή δεν το κάνει, το κάνουν οι αυτοοργανωμένες δομές στο μέτρο που μπορούν».

«Το STEPS τι κάνει; Έχει μια βασική αρχή: Δε με νοιάζει αν είσαι Έλληνας, Αφγανός, lesbian, gay, ξέρω ότι χρειάζεσαι φαΐ, ότι θέλεις να πλύνεις τα ρούχα σου, δεν σε καταγράφω, δεν σε φακελώνω κι άμα χρειάζεσαι βοήθεια, ζήτησέ μου τη. Είμαι εδώ».

Κλείνουμε τη συνέντευξη με δυο εικόνες. Η πρώτη έχει να κάνει με τη συναισθηματική φόρτιση του φωτορεπόρτερ. Ένα κατάξανθο κοριτσάκι 5 χρόνων στη Βοσνία που για μια εβδομάδα έτρωγε χώμα και έβλεπε νεκρούς τους γονείς της. «Ό,τι κάδρο και να έκανα, ό,τι φως και να είχε, δεν μπορούσα με τίποτα να φωτογραφήσω αυτή την κενότητα σ’ένα παιδικό πρόσωπο». «Εγώ αυτή την εικόνα κουβαλάω μέσα μου».

Η δεύτερη έχει να κάνει με την αποφόρτιση από την ένταση. Είναι καλοκαίρι στη Γαύδο. Εκεί ο Μάριος «ανοίγει τη δική του βαλβίδα στη χύτρα». «Γειώνεται κάτω από τον κέδρο».

Ο Νικόλας Άσιμος σε ένα στίχο στο «Venceremos» λέει: «Θες να αγγίξεις την αλήθεια; Για βγες απ’όξω από τη συνήθεια». Σ’ευχαριστώ Μάριε.

*Ο Μάριος Λώλος είναι πρόεδρος της Ένωσης Φωτορεπόρτερ Ελλάδας και αυτή τη στιγμή δουλεύει για το κινεζικό πρακτορείο «Xinhua News Agency». Είναι μέρος των «NoBorders», μια αυτοοργανωμένη ομάδα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες.

Συνέντευξη: Μαρία Νησωτάκη – © Steps 2017

By admin

BIG STORIES

26 Ιανουαρίου, 2022

Stonewall: Η ιστορία γράφεται από τα κάτω

Γράφει η Άννα Μαρία Αλέξη

[…] Την πρώτη νύχτα των εξεγέρσεων, το μεγαλύτερο ποσοστό των διαδηλωτών/ριών αποτελούνταν από Αφροαμερικαν@ και Λατίν@ που σύχναζαν στο Stonewall Inn. Για τ@μαύρ@ και Λατίν@ αστεγ@ και τα νεαρά ενήλικα άτομα που κοιμούνταν στο κοντινό Christopher Park, το μπαρ αποτελούσε τo σταθερό καταφύγιό τους. H επιδρομή (της αστυνομίας) στο Stonewall δεν ήταν μία πρωτόγνωρη κατάσταση -τα gay μπαρ στο (Greenwich) Village δέχονταν τακτικές επιδρομές κατά τη δεκαετία του ’60, αλλά πολλοί πιστεύουν ότι η απόφαση της επιδρομής στο Stonewall εκείνη τη μοιραία νύχτα, ελήφθη, καθώς η αστυνομία εξαγριωνόταν από τον αριθμό των ΛΟΑΤ Αφροαμερικανών και Λατίνων που σύχναζαν στο μπαρ. […]

(Μεταφρασμένο απόσπασμα από το άρθρο της Irene Monroe “The Stonewall I Remember Wasn’t Just White^” )

Η δεκαετία του ’60 απετέλεσε τη δεκαετία πολλών κοινωνικών κινημάτων, σε παγκόσμια κλίμακα. Τα αντιπολεμικά κινήματα, με χαρακτηριστικό αυτό εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ, τα κινήματα κοινωνικής δικαιοσύνης στην Αμερική και οι Μαύροι Πάνθηρες, το κίνημα των Χίπις, η εξέγερση του Μάη του ’68 στη Γαλλία, οι φοιτητικές διαμαρτυρίες στη Γερμανία, τη Βρετανία και το Μεξικό, το δεύτερο φεμινιστικό κίνημα [1] που αιτούνταν μεταξύ άλλων, την οικονομική ισότητα και την εκπαίδευση των -λευκών κατά κύριο λόγο- γυναικών, ανέδειξαν το εξεγερτικό πνεύμα της δεκαετίας και πυροδότησαν μια σειρά ριζικών κοινωνικοπολιτικών αλλαγών.

Στη δύση αυτής της δεκαετίας, στο Greenwich Village της Νέας Υόρκης, έμελλε να λάβει χώρα μία ακόμα εξέγερση-καταλύτης για το κίνημα των ΛΟΑΤΚΙΑ+ δικαιωμάτων, αυτή του Stonewall. Το μπαρ Stonewall Inn μολονότι βρισκόταν υπό τον έλεγχο της μαφίας -όπως και τα περισσότερα της περιοχής- αποτελούσε το καταφύγιο κυρίως trans* και gay αγοριών της Νέας Υόρκης που είχαν καταλήξει άστεγα στα πάρκα, Christopher Park και Washington Square Park. Ωστόσο, γίνονταν διαρκής στόχος, όπως και οι μαύρες butch λεσβίες, των σωμάτων ασφαλείας που παρενοχλούσαν, συνελάμβαναν και βιαιοπραγούσαν εναντίον όσων δεν ταίριαζαν στην υποκριτική ετεροκανονικότητα που το κράτος, με νόμους και προεδρικά διατάγματα προσπαθούσε να διασφαλίσει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούσε ένας νόμος στην Νέα Υόρκη που επέβαλλε σε κάθε άνθρωπο να φορά τουλάχιστον τρία ενδύματα “κατάλληλα” του φύλου που αποδίδεται στη γέννα (sex assigned at birth). Σε αντίθετη περίπτωση, ο άνθρωπος θα οδηγούνταν σε σύλληψη και καταδίκη.

Τα μεσάνυχτα της 27^ης Ιουνίου του 1969, όμως, ξεκίνησε μια άνευ προηγουμένου εξέγερση που διήρκησε έξι νύχτες. Σε μία ακόμη επιδρομή της αστυνομίας, οι θαμώνες ταμπουρώθηκαν στο μπαρ πετώντας κέρματα, πέτρες και μπουκάλια προκειμένου να γλυτώσουν τους σωματικούς ελέγχους και τη σύλληψη. Ήδη από τη δεύτερη μέρα, χιλιάδες κόσμου, κάτοικοι της περιοχής, μέλη οργανώσεων της Αριστεράς και της κοινότητας των Μαύρων Πανθήρων (από τους οποίους δανείστηκαν και παρήλλαξαν τα συνθήματα “Black is Beautiful” σε “Gay is Good” και “Black Power” σε “Gay Power”), συνέρρεαν στους δρόμους μπροστά και περιμετρικά του Stonewall Inn.

Marsha P. Johnson και Sylvia Rivera: “We are the Stonewall girls”

Δύο από τις πιο εμβληματικές φιγούρες της εξέγερσης και αργότερα του κινήματος για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙΑ+ ήταν η μαύρη trans* ακτιβίστρια Marsha P. Johnson και η Λατίνα trans* ακτιβίστρια Sylvia Rivera. Το αρχικό P. του ονόματος της Marsha προερχόταν από το motto της ‘Pay it no mind’, δηλαδή «Μην του δίνεις σημασία». Η Marsha, τη δεκαετία του ’60 ήταν ήδη γνωστή στην καλλιτεχνική, drag σκηνή της Νέας Υόρκης, ακτιβίστρια και drag mother πολλών νεαρών trans* ατόμων που ζούσαν σε κατάσταση δρόμου.

Ταυτόχρονα ήταν σεξεργάτρια κάτω από αρκετά δυσχερείς συνθήκες και σε μια κοινωνία που έβριθε πολλών διακρίσεων, με αποτέλεσμα συχνά να συλλαμβάνεται και να καταδικάζεται για την εργασία της που εξακολουθεί έως και σήμερα να παραμένει -με εξαίρεση κάποιες περιοχές της πολιτείας της Nevada- παράνομη στις ΗΠΑ.

Μετά την εξέγερση του Stonewall, αυξήθηκαν παγκοσμίως οι οργανώσεις που προασπίζονταν και διεκδικούσαν τα δικαιώματα κυρίως των gay και των λεσβιών. Η Marsha P. Johnson μαζί με τη φίλη της, Sylvia Rivera συμμετείχαν ενεργά σε κάποιες εξ αυτών, έως ότου συνειδητοποίησαν ότι παραλείπονταν η διαθεματικότητα και η συμπερίληψη των -κυρίως μαύρων και Λατίνων- trans* δικαιωμάτων. Έτσι, το 1970 συνέστησαν τη STAR (Street Transvestite Action Revolutionaries) [3]. Το Star House δεν διεκδικούσε απλώς τα δικαιώματα των trans*, αλλά παρείχε άμεση βοήθεια και κατάλυμα σε νεαρά, άστεγα trans* άτομα.

Η αστεγία ήταν μία βιωμένη, ενσώματη εμπειρία και για την Marsha P. Johnson και για την Sylvia Rivera, η οποία σε ηλικία δέκα ετών ζούσε στους δρόμους του Manhattan, εξαιτίας της οικονομικής επισφάλειας και της απόρριψής της από την ίδια της την οικογένεια. Στην 42^η οδό της Times Square ήρθε σε επαφή με drag queens και αγόρια που εργάζονταν στο σεξ, τα οποία απετέλεσαν για εκείνη, το περιβάλλον εντός του οποίου ένιωθε ασφαλής και αποδεκτή. Και οι δύο αυτές γυναίκες, αγωνίστηκαν σε όλη τους τη ζωή για τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας, εντός της οποίας, όμως, βίωσαν συχνά την περιθωριοποίηση, τον φυλετικό και ταξικό ρατσισμό, τον cis-σεξισμό, την τρανσφοβία.

Το Pride, πίσω στις ρίζες του

Σήμερα, η δολοφονία του George Floyd έφερε στην επιφάνεια πολλές από τις δυστοπίες της καπιταλιστικής βιοπολιτικής, που διαρκώς καθιστά τη ζωή αντικείμενο συστηματικού πολιτικού ελέγχου. Ο μήνας Υπερηφάνειας επέστρεψε στον εξεγερτικό του χαρακτήρα μετά από πολλές δεκαετίες, βρίσκοντας στους δρόμους δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους να διαδηλώνουν μεταξύ άλλων και για τα δικαιώματα των trans* Αφροαμερικανών, με το σύνθημα “Black Trans Lives Matter”.

Ίσως, ο COVID-19 έδωσε την ευκαιρία να περιοριστεί αυτό τον μήνα, ένα ακόμη «ροζ ξέπλυμα» (pinkwashing) από ορισμένες εταιρείες και επιχειρήσεις που καταπατούν τα εργασιακά δικαιώματα, εκμεταλλεύονται την ταυτότητα φύλου ή δεν συμπεριλαμβάνουν καν στο εργατικό τους δυναμικό, άτομα της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας. Ίσως, το κίνημα αρχίσει να γίνεται πιο συμπεριληπτικό και διαθεματικό, ειδικά τώρα που εν μέσω πανδημίας άτομα της κοινότητας, trans* εργάτριες τους σεξ, διακινδύνευαν/ουν την υγεία τους, αποκλεισμένες από τα κοινωνικά επιδόματα.

Η επιστροφή στις ρίζες, είτε λειτουργεί ως απάγκιο, είτε είναι ιδιαίτερα επίπονη. Ωστόσο, το να ανασύρουμε στη μνήμη μας ανθρώπους, όπως είναι η Marsha P. Johnson και η Sylvia Rivera, trans* ακτιβίστριες, σεξεργάτριες, άστεγες, χρήστριες, μόνο θεραπευτικά μπορεί να λειτουργήσει, γιατί μας υπενθυμίζει ότι η ιστορία τελικά γράφεται από τα κάτω.

[1] Η Angela Davis, η bell hooks κ.ά. επίμονα έθεταν το ζήτημα της συμπερίληψης των μαύρων γυναικών στις διεκδικήσεις του κινήματος.

[2] “We are the Stonewall girls / We wear our hair in curls / We wear no underwear / We show our pubic hair / We wear our dungarees / Above our nelly knees!”

[3] Μετονομάστηκε σε Street Transgender Action Revolutionaries, το 2001. https://untorellipress.noblogs.org/files/2011/12/STAR.pdf

By admin

BIG STORIES

26 Ιανουαρίου, 2022

Πώς Περάσαμε την Καραντίνα: Ένα (όχι και τόσο) Σύντομο Χρονικό του Many Stops project

H ιδέα

Έχει φτάσει η 20ή Μαρτίου, τα καταστήματα στην πλειονότητά τους έχουν υποχρεωθεί να κλείσουν και αναμένουμε την απαγόρευση της κυκλοφορίας. Μας είναι πλέον σαφές ότι λόγω της πανδημίας, το συλλογικό project One Stop, μια δράση που έτρεχε ανελλιπώς τα τελευταία 4 χρόνια, δεν μπορεί να συνεχιστεί. Απο πλευράς λοιπών οργανισμών και φορέων που ασχολούνται με τα άτομα σε κατάσταση δρόμου, οι περισσότεροι έχουν διακόψει τις δράσεις τους ήδη από τα μέσα Μαρτίου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το κλείσιμο του συσσιτίου του Δήμου Αθηναίων που ενώ υποστήριζε 2000 άτομα καθημερινά τώρα περιορίζεται περίου στο ¼ αυτών. Η κυβέρνηση άφαντη, μας προτρέπει να “Μείνουμε Σπίτι” δίχως καμία ανακοίνωση σχετική με τους πιο ευάλωτους πληθυσμούς.

Η άδεια και “κλειδωμένη” Αθήνα καθιστά την κάλυψη των θεμελιωδών αναγκών των ανθρώπων σε κατάσταση δρόμου (φαγητό, νερό, πρόσβαση σε τουαλέτα) σχεδόν αδύνατη. Στην ερώτηση του «πώς συνεχίζουμε» αποφασίζουμε ότι αφού δεν είναι εφικτό να συγκεντρωνόμαστε, να μαγειρεύουμε και να μοιράζουμε το φαγητό σε έναν χώρο, η μόνη λύση είναι να διανέμουμε το μαγειρεμένο φαγητό με το van σε διάφορα σημεία της Αθήνας, όπου υπάρχει ανάγκη.

Έτσι, διαμορφώνεται η πρώτη ιδέα για το Many Stops project. Ένα project – συνέχεια του One Stop, βασισμένο και πάλι στη συλλογική προσπάθεια ομάδων και ατόμων, που στόχο έχει αντί να συγκεντρώνει τα άτομα που θέλουμε να υποστηρίξουμε σε ένα σημείο, να τα βρίσκει στα σημεία που ήδη βρίσκονται και να εξυπηρετεί, στο βαθμό που είναι εφικτό, τις βασικές τους ανάγκες.

Με αρχικό στόχο την παροχή 200 ολοκληρωμένων ημερήσιων γευμάτων (κύριο γεύμα, εμφιαλωμένο νερό, ψωμί, φρούτο και ανα περιπτώσεις σαλάτα και γλυκό) και απαραίτητων προϊόντων προσωπικής υγιεινής (γάντια, μάσκες, αντισηπτικά), η ομάδα STEPS αναλαμβάνει την οργάνωση και το συντονισμό του έργου που υλοποιείται σε συνεργασία με άλλες ομάδες, οργανισμούς και άτομα. Επιτυγχάνουμε το στόχο αυτό ήδη από την πρώτη εβδομάδα, ενώ η συνεχής αύξηση των αναγκών μας οδηγεί στην παρασκευή και διανομή έως και 891 μερίδων.

Μαγείρεμα

Πολλές από τις ομάδες του One Stop έρχονται με προθυμία να στηρίξουν το νέο εγχείρημα. Το KHORA διαθέτει την κουζίνα του χώρου του στην Κυψέλη σε καθημερινή βάση και συνδράμει στα συλλογικά μαγειρέματα της STEPS (Δευτέρα – Παρασκευή) και η Mano Aperta αναλαμβάνει τα μαγειρέματα του Σαββατοκύριακου καλύπτοντας παράλληλα όλα τα υλικά που χρησιμοποιεί. Ακόμη, το HOPE Cafe προσφέρει Παρασκευές και Σάββατα έναν επιπλέον αριθμό μερίδων.

Στην πορεία του project, ανταποκρίθηκε στο κάλεσμά μας το εστιατόριο Ρακόρ, καθώς και διάφορες κοινωνικές κουζίνες και συλλογικότητες, όπως το Στέκι Μεταναστών και ο Αστέρας Εξαρχείων.

Από πολύ νωρίς, αποφασίζουμε να μην αρκεστούμε στα συλλογικά μαγειρέματα. Γνωρίζοντας ότι πολλοί άνθρωποι που θα ήθελαν να βοηθήσουν έχουν πλέον αναγκαστεί να μείνουν σε καραντίνα, έχουμε την ιδέα να τους ενεργοποιήσουμε ως μάγειρες από τα σπίτια τους. Η σκέψη μας αποδεικνύεται σωστή, καθώς εκδηλώνεται ενδιαφέρον από πολύ μεγάλο αριθμό ατόμων. Κατόπιν συνεννόησης μαζί τους, κανονίζουμε να τους παραδίδουμε υλικά και να παραλαμβάνουμε στη συνέχεια τις μαγειρεμένες μερίδες. Ξεκινάμε με περίπου 20 μάγειρες (σε σπίτια), οι οποίοι όλο και αυξάνονται, με αποτέλεσμα στη λήξη του project να έχουν ξεπεράσει τους 40. Σε αυτούς προστίθενται τουλάχιστον 4 άτομα την ημέρα που συμμετέχουν στο συλλογικό μαγείρεμα στο ΚΗΟRA.

Παραλαβή – Διανομή φαγητού

Ως STEPS αναλαμβάνουμε την παραλαβή των μαγειρεμένων μερίδων από τα συλλογικά μαγειρέματα και από τα σπίτια και τη διανομή τους σε διάφορα σημεία της Αθήνας, αλλά και στο λιμάνι του Πειραιά. Για τις μισές εβδομάδες διάρκειας του project πραγματοποιούμε και διανομή μερίδων κατ’οίκον σε άτομα και οικογένειες που έχουν ζητήσει τη στήριξή μας, μέσω ενός αριθμού Whatsapp που έχουμε συγκεκριμένα για αυτό το σκοπό.

Μετά το τρακάρισμα του van μας, στο τέλος της πρώτης εβδομάδας, απευθύνουμε κάλεσμα σε γνωστούς και άγνωστους, εντός και εκτός της ομάδας μας, οι οποίοι έρχονται να σώσουν την κατάσταση αναλαμβάνοντας την πραγματοποίηση των παραλαβών και των διανομών με τα ΙΧ τους. Την πλειοψηφία των ημερών έχουμε 2-4 οχήματα να κάνουν παράδοση υλικών ή/και παραλαβή μερίδων από τα σπίτια και άλλα 3 να πραγματοποιούν διανομές. Οι οδηγοί και συνοδηγοί των δρομολογίων αυτών, φτάνουν τους 8-10 ημερησίως.

Τα μέλη της ομάδας των Medical Volunteers International ακολουθούν πεζοί(!) ή με αυτοκίνητο το δρομολόγιο της διανομής, ώστε να παρέχουν ιατρική φροντίδα στους ανθρώπους που συναντάμε στο δρόμο.

Προμήθειες – έξοδα

To Many Stops χρηματοδοτείται από το Help Refugees και από το Human Rights 360 (από Global Whole Being Fund of RSF Social Finance) για την κάλυψη των εξόδων των υλικών μαγειρέματος, των νερών και των προϊόντων υγιεινής και λαμβάνει υλική στήριξη από τις αποθήκες των οργανισμών SOS Refugiados και Παμπειραϊκή.

Πολλές από τις ομάδες και συλλογικότητες που συμμετέχουν στο μαγείρεμα καλύπτουν οι ίδιες τα έξοδα τους, ενώ ανάμεσα στους μάγειρες των σπιτιών υπάρχουν πολλοί που επιλέγουν να προμηθεύονται μόνοι τους τα υλικά που χρησιμοποιούν.

Τα αρτοποιεία – φούρνοι Τσιόκα, στη Νέα Σμύρνη, προσφέρουν το ψωμί που διανέμεται Δευτέρα εώς Παρασκευή καθώς και ένα μέρος του ψωμιού που μοιράζεται τα Σαββατοκύριακα.

Προκλήσεις

Ως ομάδα συντονισμού του εγχειρήματος θεωρούμε ότι συστατικό της επιτυχίας, αλλά και μεγαλύτερη πρόκληση αποτέλεσε ο αριθμός ατόμων και ομάδων που κινητοποίησε και συνεργάστηκε. Ο συντονισμός του Many Stops project σήμαινε πρακτικά καθημερινή επικοινωνία με μάγειρες, οδηγούς, κουζίνες, προμηθευτές, ωφελούμενους.

Η συχνή αλλαγή των μέτρων και κατ’ επέκταση των συνθηκών που επικρατούσαν στο δρόμο μάς οδήγησε να αναπροσαρμόζουμε τα σχέδια μας και τον προγραμματισμό μας πολλές φορές από μέρα σε μέρα. Οι όποιες ατυχίες, αναμενόμενο συστατικό κάθε εγχειρήματος, δοκίμασαν με τη σειρά τους τα αντανακλαστικά μας, δίνοντάς μας όμως ταυτόχρονα την αφορμή για να αναζητήσουμε τη στήριξη νέων ατόμων.

Η επιτακτική ανάγκη να τηρούμε σε κάθε φάση της διαδικασίας τα μέτρα προστασίας από τον κορονοϊό, σε συνδυασμό με την δυσκολία προμήθειας του απαραίτητου υγειονομικού εξοπλισμού δυσχέραναν επιπλέον το εγχείρημα.

Αναλυτική εβδομαδιαία παρουσίαση

Το εγχείρημα συντονίζεται από τις 20/03 και μέχρι τις 22/03 έχουμε ήδη προγραμματίσει την πρώτη εβδομάδα.

23/03 – 29/03

Ο δήμος Αθηναίων ανακοινώνει πως θα μαζέψει όλους όσοι μένουν στους δρόμους και θα τους τοποθετήσει σε κατάλληλα καταλύματα. Έτσι, θέτουμε σε προσωρινή παύση τα κατ’ οίκον μαγειρέματα και ξεκινάμε πιλοτικά τη διανομή που βασίζεται μόνο σε συλλογικό μαγείρεμα. Ξεκινώντας με 100 μερίδες την πρώτη ημέρα και φτάνοντας τις 220 την 7η, γίνεται ξεκάθαρο πως ο κόσμος στο δρόμο δεν πρόκειται να απομακρυνθεί, όπως εξήγγειλαν οι υφιστάμενες αρχές. Κατά συνέπεια, επαν-ενεργοποιούμε τα ατομικά μαγειρέματα στα σπίτια.

Κατά τη διάρκεια των πρώτων ημερών η εικόνα της κατάστασης γίνεται αρκετά σαφής: οι άνθρωποι δεν έχουν καμία πρόσβαση σε πόσιμο νερό, φαγητό, τουαλέτα και μπάνιο, ενώ παράλληλα παραμένουν στα ίδια σημεία για πολλές μέρες συνεχόμενα.

Ταυτόχρονα, η γενική έλλειψη προϊόντων υγιεινής δυσκολεύει την προμήθεια και παροχή τους στους ανθρώπους που εξυπηρετούμε.

Τέλος, τα ευρύτερα κωλύματα στις μετακινήσεις που προέρχονται από τα υφιστάμενα περιοριστικά μέτρα εκτινάσσονται όταν το επαγγελματικό Van της Steps τρακάρει. Μολονότι δεν τραυματίζεται κανείς επιβαίνοντας, το όχημα καταστρέφεται πλήρως με αποτέλεσμα να αναζητούμε Ι.Χ. για να το αντικαταστήσουν (τα οποία και βρίσκονται άμεσα).

30/03 – 05/04

Αγοράζουμε έναν τηλεφωνικό αριθμό και τον θέτουμε σε λειτουργία κυρίως μέσω της εφαρμογής του whatsapp για να επικοινωνούμε με άτομα και οικογένειες που ζουν σε επισφαλείς συνθήκες στέγασης. Από τις πρώτες μέρες λειτουργίας του, λαμβάνουμε αιτήματα και αρχίζουμε τη διανομή μερίδων φαγητού σε αυτούς.

06/04 – 12/04

Ο αριθμός των μερίδων φτάνει τις 400 ημερησίως, ενώ ακόμα οι άνθρωποι που ζουν σε κατάσταση δρόμου αγνοούνται πλήρως από την κυβέρνηση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα οκτώ πρόστιμα λόγω άσκοπης μετακίνησης που μας δείχνουν άνθρωποι που στηρίζουμε.

Στις 08/04: ξεκινά τη λειτουργία του ο ξενώνας για αστέγους “Πολυδύναμο κέντρο αστέγων” στη συμβολή των οδών Αχαρνών και Λιοσίων.

13/04 – 19/04

Ο αριθμός των μερίδων που διανέμουμε φτάνει τις 600 ημερησίως καθώς οι ανάγκες εκτινάσσονται μετά από σχεδόν ένα μήνα καραντίνας. Ταυτόχρονα, ο ξενώνας φαίνεται πως ακόμα δεν αποτελεί ελκυστική επιλογή για τους ανθρώπους που βρίσκονται στο δρόμο.

Τα αιτήματα για τη διανομή φαγητού στα σπίτια αυξάνονται, επίσης, κατακόρυφα, ωστόσο, αποφασίζουμε να εστιάσουμε την προσοχή μας στους ανθρώπους που βρίσκονται σε κατάσταση δρόμου, διότι πλήττονται ασύγκριτα.

20/04 – 26/04

Καθώς διανύουμε την πέμπτη εβδομάδα, μοιράζονται περί τις 700 μερίδες ημερησίως, ενώ δε λείπει η μέρα-ρεκόρ των 891 μερίδων.

Στις 22/04 ανοίγει ο ξενώνας ‘Ιονίς’ για άτομα που κάνουν προβληματική χρήση ψυχοδραστικών ουσιών και βρίσκονται σε κατάσταση δρόμου.

Η ανακοίνωση επαναφοράς της κυκλοφορίας και η κυκλοφοριακή συμφόρηση καθιστά αδύνατη την καθημερινή διανομή φαγητού και στον Πειραιά, οπότε στις 26/04 πραγματοποιούμε και το τελευταίο δρομολόγιο εκεί.

Αποφασίζουμε επίσης, να διακόψουμε τη διανομή φαγητού στα σπίτια τόσο λόγω της κυκλοφορίας όσο και των αυξημένων αναγκών – που ακόμα δεν καλύπτουμε πλήρως- στο δρόμο. Στις 25/04 παρέχουμε πακέτα ξηράς τροφής μιας ή δυο εβδομάδων στις οικογένειες και τους πιο ευάλωτους από όσους εξυπηρετούμε στα σπίτια. Συγκεκριμένα, μοιράζουμε περισσότερα από 40 πακέτα.

27/04 – 03/05

Αρχίζουμε σταδιακά να μειώνουμε τον αριθμό των μερίδων που διανέμουμε, επιστρέφοντας στις 600 κατά μέσο όρο.

Παράλληλα, ανοίγουν τα καταστήματα και οι περιπολίες γίνονται πιο αυστηρές, με αποτέλεσμα ο πληθυσμός να αρχίζει να μετακινείται λόγω διωγμών και η εύρεσή του να καθίσταται πιο δύσκολη.

04/05 – 10/05

Η μείωση των μερίδων συνεχίζεται, φτάνοντας τις 500.

Αισθητή γίνεται η έντονη επιθετικότητα των κατοίκων στα μέλη της ομάδας και τον κόσμο που εξυπηρετούμε. Το πρόσχημα αυτής είναι ότι η παρουσία και η σίτιση των ανθρώπων στις εν λόγω γειτονιές αποτελεί εστία μολύνσεων.

11/05 – 17/05

Το εγχείρημα φτάνει στο τέλος του μοιράζοντας περί τις 300 μερίδες την τελευταία εβδομάδα. Η επαναφορά των προηγούμενων ρυθμών της πόλης σημαίνει τη λήξη της έκτακτης συνθήκης και της ανάγκης άμεσης δράσης.

Η επόμενη μέρα

Η λήξη της έκτακτης ανάγκης δε σημαίνει, βέβαια, την κάλυψη των αναγκών των ανθρώπων που βρίσκονται σε κατάσταση δρόμου (πόσο μάλλον εάν ακούσουμε τις φωνές που βλέπουν μια χειρότερη οικονομική ύφεση να έρχεται), οπότε ούτε και την παύση της δράσης της Steps δίπλα στους πιο ευάλωτους.

Συνεχίζουμε, σε συνεργασία με τη Mano Aperta, το KHORA, την Παμπειραϊκή και το Στέκι Μεταναστών τη διανομή φαγητού (περί τις 200 μερίδες) και νερού σε επιλεγμένα σημεία βάσει των νέων συνθηκών. Έχουμε ξεκινήσει και ως street-workers να συνοδεύουμε το van, αλλά και να κινούμαστε ανεξάρτητα από αυτό, στοχεύοντας στη δημιουργία σχέσεων εμπιστοσύνης και ουσιαστικής επικοινωνίας με τα άτομα που συναντούμε, καθώς και με τους κατοίκους των περιοχών αυτών.

Στεκόμαστε αλληλέγγυοι δίπλα στους ανθρώπους του κόσμου αυτού. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους περιθωριοποιημένους και ξεχασμένους του κόσμου αυτού. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους άλλους και στους ίδιους μας τους εαυτούς.

By admin

Κατηγορία: BIG STORIES

Το παράδειγμα του Χρήστου

Μάριος Λώλος: «Κουβαλάμε μέσα μας τις εικόνες αυτές που δεν τραβήξαμε»

Κλικ πρώτο: «Η Ευρώπη αντιμετωπίζει το προσφυγικό, λες και δεν έχει περάσει Διαφωτισμό»

Κλικ δεύτερο: «Την Ειδομένη την κουβαλάω μέσα μου και θεωρώ ότι είναι μια τρύπα στη γεωγραφία»

Κλικ τρίτο: «Εμείς Δεν Ευθυνόμαστε»

Κλικ τέταρτο: «Η ελληνική κοινωνία είναι διαλυμένη»

Κλικ πέμπτο: «Αυτοοργάνωση»

Stonewall: Η ιστορία γράφεται από τα κάτω

Marsha P. Johnson και Sylvia Rivera: “We are the Stonewall girls”

Το Pride, πίσω στις ρίζες του

Πώς Περάσαμε την Καραντίνα: Ένα (όχι και τόσο) Σύντομο Χρονικό του Many Stops project

H ιδέα

Μαγείρεμα

Παραλαβή – Διανομή φαγητού

Προμήθειες – έξοδα

Προκλήσεις

Αναλυτική εβδομαδιαία παρουσίαση

Η επόμενη μέρα

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

FOLLOW OUR STEPS