«Να προσέχετε, να μας προσέχετε»

«Μπορώ να έχω λίγο ακόμα γάλα; Ξέρετε είμαι έγκυος και το χρειάζομαι».

Έχουν περάσει μόλις δύο και κάτι χρόνια, ήταν ένα Μαγιάτικο βράδυ στο πεδίον του Άρεως. Εκείνη μια νεαρή γυναίκα με φανερά τα σημάδια της εξάντλησης, τα σημάδια που αφήνει η καθημερινή μάχη της επιβίωσης. Εμείς στην «συνηθισμένη» βάρδια του δικού μας Street Embrace (1). Την κοίταξα, της έδωσα ένα μπουκάλι γάλα και της ζήτησα να πάμε στην άκρη για να μιλήσουμε.

«Είσαι καλά»; Την ρώτησα

«Ναι καλά είμαι», απάντησε

«Μένεις έξω»;

«Σε μια καβάντζα με τον φίλο μου αλλά τις τελευταίες μέρες είμαι μόνη γιατί τον συνέλαβε η αστυνομία, κάτι παλιά, ξέρεις»… «Θα γυρίσει όμως, δεν θα με αφήσει μόνη. Μου το υποσχέθηκε»…

«Μόνη σου στην καβάντζα είναι ασφαλές»;

«Δεν έχω που αλλού να πάω»

«Έχεις πάει σε γιατρό για την εγκυμοσύνη»;

«Όχι αυτές τις μέρες θα πάω, συγχώραμε μα πρέπει να φύγω για να προλάβω τα μέσα γιατί… πως θα γυρίσω»;

«Εντάξει, αν χρειαστείς κάτι μπορείς να μας βρεις εδώ, ίδια μέρα και ώρα. Να φροντίζεις τον εαυτό σου. Καλό ξημέρωμα να έχεις»

Με κοιτάζει κατάματα και την ακούω να μου λέει

«Σε ευχαριστώ πολύ για το νοιάξιμο. Γεια σου»

Γυρίζει και το βλέμμα μου την ακολουθεί μέχρι που έστριψε σε κάποια γωνία. Έμεινα εκεί ακουμπισμένος στο STOP του δρόμου, στο STOP της στιγμής. «Σε ευχαριστώ πολύ για το νοιάξιμο». Αυτό έμεινε από εκείνο το βράδυ. Μια φράση πυξίδα, μια φράση μάθημα για όλους εμάς τους «κανονικούς» ανθρώπους από μια «μη κανονική» νέα γυναίκα, που επειδή δεν την καταλάβαμε την σπρώξαμε στο περιθώριο.