ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ
Αν προσπαθήσεις να προσεγγίσεις ανθρώπους που έχουν κάνει το δρόμο σπίτι τους, θα γνωρίσεις κι εκείνους που δεν κοιτούν στα μάτια.
Δε θα σε τραβήξουν να τους πλησιάσεις, δεν είναι ελκυστικοί. Μοιάζουν χαμένοι σ’ έναν κόσμο δικό τους, σ’ ένα «άβατο» για εμάς τους υπόλοιπους. Βλέμμα απλανές, σαν να τους μαγνητίζει κάτι που μόνο εκείνοι μπορούν να δουν. Η έκφρασή τους δε μαρτυρά τίποτα. Ούτε θλίψη, ούτε θυμό, ούτε κανένα άλλο συναίσθημα. Κενό.
Τι να κάνεις εκεί; Τι περιθώρια έχεις;
Κάποτε, όταν ακόμα με καταδίωκε το «σύνδρομο του σωτήρα» ένιωθα την τρομερή ανάγκη να τους ξεκλειδώσω, να μάθω την ιστορία τους, να δημιουργήσω κάποια σχέση μαζί τους. Τους πλησίαζα γεμάτη προσδοκίες, με την ελπίδα ότι θα τους «καταφέρω».
Δε θα μπω στη διαδικασία ν’ απαριθμήσω πόσες φορές πέτυχα και πόσες απέτυχα. Λίγη σημασία έχει. Ίσως το μόνο που έχει σημασία πια, είναι η συνειδητοποίηση του πόσο λάθος έκανα.
Δεν είχα καταλάβει, βλέπετε, την αξία μιας σπουδαίας έννοιας: «αποδοχή». Η αρχή και το τέλος, η ουσία όλων μέσα σε μία λέξη.
Σταδιακά, σταμάτησα να προσπαθώ να κάνω το θόρυβο μέσα στις σιωπές τους. Σταμάτησα να προσδοκώ ότι θα ταρακουνήσω τα νερά, ότι θα φέρω τον κόσμο τούμπα, ότι θα προκαλέσω το θαύμα να συμβεί.
Άρχισα ν’ ανακαλύπτω την αξία της λιγομίλητης και διακριτικής παρουσίας. Άρχισα να συνειδητοποιώ ότι αν είναι να πετύχω έστω και μια μικρή αλλαγή, αθόρυβα θα συμβεί. Με συνέχεια και συνέπεια.
Έμαθα να παρατηρώ και ν’ ακούω περισσότερο. Να δίνω σημασία στις λεπτομέρειες. Να χαίρομαι με τα μικρά, να στέκομαι λίγο πιο καχύποπτα απέναντι στα μεγάλα. Να πλησιάζω ανθρώπους χωρίς συγκεκριμένες προσδοκίες από την επαφή μας. Ν’ αφήνω τα πράγματα να συμβούν. Απλά, φροντίζω να είμαι παρούσα. Ψυχή τε και σώματι. Να είμαι εκεί.
Εκείνοι με το χαμένο βλέμμα με βοήθησαν να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Να πάω ένα βήμα παρακάτω.
Αφιερωμένο σ’ αυτούς, λοιπόν, με την ελπίδα οι κόσμοι στους οποίους ταξιδεύουν να είναι πιο όμορφοι από τον δικό μας.
Της Ζωής Ναούμ/ Εκπαιδευτικός – Street Worker
