ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ
1. Σκλήρυνση κατά πλάκας;
Η Σκλήρυνση Κατά Πλάκας (ΣΚΠ) ή Πολλαπλή Σκλήρυνση (ΠΣ), (multiple sclerosis-MS) είναι μια χρόνια αυτοάνοση φλεγμονώδης απομυελινωτική νόσος άγνωστης αιτιολογίας που χαρακτηρίζεται από την εκφύλιση του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος (ΚΝΣ) με συντριπτική πλειοψηφία των ατόμων που προσβάλλονται από την ΠΣ να είναι νέοι 20-40 ετών και η συχνότητα εμφάνισης της στις γυναίκες να είναι διπλάσια, σε σχέση με τους άνδρες (2/1), και ΄γώ μετρώ ήδη 15 έτη δύσκολα μαζί της που όμως με οδήγησαν στα εξής συμπεράσματα:
- η νόσος χρησιμοποιείται σαν μία καλή δικαιολογία για όλα τα προβλήματα που παρουσιάζονται και αφορούν την αγάπη και το δεσμό αλλά κυρίως τον ρατσισμό που μπορεί να βιώσεις μόνο και στην αναγγελία της διάγνωσης και εκεί είναι που προσωπικά θεωρώ πως πρέπει να μάθει το άτομο να βρίσκει τρόπους διαχείρισης του άγχους και της θλίψης που αποφέρουν αυτές οι δυσάρεστες διαπροσωπικές καταστάσεις με εποικοδομητικές διεξόδους όσο δύσκολο και αναπάντεχο και αν κρίνεται αυτό.
- απορία για το πόσο ανειλικρινείς μπορούμε να είμαστε ενδιαφερόμενοι μόνο για την εικόνα μας την τόσο ψεύτικα κακοφτιαγμένη όταν καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε μία παθολογική κατάσταση δική μας ή όχι.
2. Άτομο με ΣΚΠ δηλαδή εγώ… και ΝΑΙ μου υποσχέθηκα πως…
Δεν θα εγκαταλείψω τον ευατό μου και τα όνειρα μου για κάτι το οποίο δεν στάθηκε εμπόδιο να κρατηθώ στη ζωή. Είχα την δύναμη να κατευθύνω την συνείδηση μου και ότι αρνητικό προέκυψε να το εστιάσω στο ποιο δημιουργικό μου «έργο». Ευτυχώς που υπήρξαν πολλοί απ’τους «καλοθελητές» που σήμερα θα τους πω το πιο μεγάλο ευχαριστώ και αποτελούν τα θεμέλια επίτευξης των στόχων μου. Γι’αυτούς όλους λοιπόν άξιζε να παλέψω θετικά μόνο για’μένα και δεν με απογοήτευσα. Υπάρχει μία ειδική συνθήκη ζώντας με ΣΚΠ και όχι ανικανότητα έτσι όπως τουλάχιστον εγώ αναγνωρίζω τη σημασία των λέξεων αυτών, που ουδείς νοήμων φαντάζομαι μπορεί να αρνηθεί ή να αντιπαρατεθεί. Μεγάλωσα όμως έτσι με αυτές τις ηθικές αρχές, σπουδαίες αξίες και εκεί στάθηκα τόσο τυχερή που δεν μπορώ να εκφράσω τις αρετές τους και την περηφάνια που έχω για την οικογένεια μου να αποτελούν όλα τα θετικά μου κίνητρα σε ότι πέτυχα και έχω ακόμη να πετύχω.
3. Τι είναι αυτό που μου δείχνει ο “δρόμος”;
Για ένα άτομο με αναπηρία που αντιμετωπίζει μία ειδική συνθήκη ο “δρόμος” είναι μία συνεχόμενη πάλη με εμπόδια γεμάτη από ρατσισμό και κοινωνική εκμετάλλευση. Όλοι βλέπουμε την αναπηρία με μόνο στόχο τελικά να την κατηγοριοποιήσουμε όπως μας έχουν μάθει ή όπως δυστυχώς η κοινωνία μας είναι ακόμη δομημένη καθώς η αναπηρία συνεχίζει να μεταφράζεται ως ανικανότητα.. Όταν λοιπόν το άτομο με αναπηρία -και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, θυμηθείτε πρόσωπα που συναντήσατε τον τελευταίο μήνα- δεν είναι αυτόνομο και βρεθεί στη δεινή θέση της αστεγίας αλήθεια ποιος δίνει χείρα βοηθείας?κι όμως αυτό είναι ένα στοιχείο που μαζί με πραγματική καταννόηση, ουσιαστική αλληλουποστήριξη και συναντίληψη οδηγήσουν την κοινωνία στην αλλαγή που απαιτείται. Ας σταματήσουμε να κρίνουμε αυτό που μόνο βλέπουμε ως κάτι παρασιτικό γιατί η βοήθεια απ΄όποια πλευρά και αν ζητάται είναι απόδειξη δύναμης και όχι αδυναμίας…και έχει μάθει να “στριφογυρνάει”…
4. Τι είναι αυτό που μου “λείπει”;
Η ερώτηση εφιάλτης για ‘μένα και δεν σας κρύβω πως με υπέρμετρο πανικό αναζήτησα την απάντηση αυτής της ερώτησης…
Έτσι λοιπόν σας απαντώ πως δεν επιθυμώ άλλη διασταύρωση μου με ανθρώπους που θα μπορώ να χαρακτηρίσω διάφανους, αόρατους απαρατήρητους… Θέλω να κρατήσω και στις δύσκολες μου στιγμές την χαρά του να ζεις, την αγάπη μου όχι μόνο προς τον εαυτό μου, τα ενδιαφέροντα και την παιδικότητα μου που οι άλλοι αποκαλούν αγαθοσύνη και κάπου εκεί να βρω ανθρώπους που νιώθουν το ΜΑΖΙ που επιθυμούν και αγωνίζονται για το ΕΜΕΙΣ αυτό είναι που μου λείπει και ίσως συμφωνήσετε πως οι δύο αυτές λέξεις χάθηκαν από την Ελλάδα μας, την κοινωνία μας, κάπου εκεί ανάμεσα στην εναλλακτική ναρκισσιστική μετάβαση βαπτίσματος όλων μας σε πρωταγωνιστικούς φελλούς εκκωφαντικής μετριότητας με ένα freddo ανά χείρας…
Δεν μου “λείπει” κάτι ψάχνω όμως ακόμη τα σωστά ΒΗΜΑΤΑ για να μεταφέρω το προσωπικό μου μήνυμα καταθέτοντας την ψυχή μου σε κάθε λεπτό μαζί με άλλους και με την όποια σχέση να μας συνδέει και αυτό συνοψίζεται στο εξής: “χρειάζεται παραδοχή, να παραδεχτείς ότι έχεις πρόβλημα -έχεις μία νέα κατάσταση άγνωστη- διότι κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει, αν δεν το θέλεις εσύ ο ίδιος. Έτσι μόνο θα κάνεις την ζωή την οποία ονειρεύτηκες διατηρώντας τον εαυτό σου, οι άλλοι απλά θα σου δείξουν τον δρόμο, τον οποίο όμως ο ίδιος θα πρέπει να διαβείς”.
της Βασιλικής Γαροπούλου
