Σκέφτεσαι άρα υπάρχεις. Σου αρκεί;

(Κατόπιν συγγραφής) Κατ’ αρχάς θα βαφτίσω αυτό που ακολουθεί πράμα, μιας και είναι πιο κοντά στο τίποτα απ’ ότι είναι στο κάτι. Εν συνεχεία θα πω ότι έχει νόημα η ανάγνωσή του αν συμφωνείς με το συλλογισμό που θέλει όλες τις ανθρώπινες (τουλάχιστον) ζωές να έχουν την ίδια αξία. Νομίζω ότι μπήκα στη διαδικασία να γράψω αυτό το πράμα για να δομήσω κάπως τις σκόρπιες σκέψεις και τους προβληματισμούς μου, αφετηρία των οποίων αποτέλεσε μία σειρά τυχαίων γεγονότων. Ο λόγος της κοινοποίησης αποτελεί ένα μυστήριο ακόμα και για μένα, μιας και δε νομίζω ότι περιμένω πραγματικά κάτι. Εσύ, θα μείνεις και με ένα ακόμα μυστήριο, αυτό του ονόματός μου, αφού θα μπορούσε να είμαι (σχεδόν) οποιοσδήποτε. Επιπλέον, θα πω πως η χρήση ενικού αποσκοπεί στην επίτευξη μίας κάποιας ισότιμης σχέσης μεταξύ μας (ακόμα κι αν εσύ δε μπορείς να μου μιλήσεις 😛 ).

Θα επιχειρήσω να κάνω μία χρονική καταγραφή των βασικών τυχαίων γεγονότων και των συνεπειών των μεταξύ τους συναντήσεων, μπας και καταφέρω να φτάσω, όσο είναι δυνατό, με λιγότερα νοηματικά κενά και λογικά άλματα στην ουσία του πράματος.

-Τυχαίο γεγονός 1: Εγώ

Αν θεωρήσουμε δεδομένη την ύπαρξή μου (γεγονός) και δεχτούμε επίσης πως είμαι το αποτέλεσμα μίας σειράς τυχαίων (λιγότερο ή περισσότερο) συναντήσεων (φυσικών ή νοητικών), αυτό με καθιστά το πρώτο, σε σειρά, τυχαίο γεγονός στην ιστορία αυτού του πράματος. Εδώ αξίζει ίσως να αναφερθεί πως το μόνο που θα μάθεις για μένα είναι η πεποίθησή μου (ίσως γνώση, καθ’ ότι αποδεικνύεται, αλλά άλλη φορά) επί της ισοτιμίας της αξίας των ανθρώπινων ζωών. Αυτό γιατί θεωρώ πως ο προβληματισμός που μου γεννήθηκε, θα μπορούσε να αναπτυχθεί σε οποιοδήποτε ανθρώπινο κεφάλι και άρα όχι απλά δεν είναι απαραίτητη, αλλά ίσως είναι καταστροφική η περιγραφή των χαρακτηριστικών μου, μιας και δεν ψάχνω σύμμαχο ή αντίπαλο, αλλά πρόσφορο έδαφος.

-Τυχαίο γεγονός 2: STEPS

Μία οργάνωση (ομάδα(;), οργανισμός(;)) που υπάρχει εδώ και μερικά χρόνια, με βασικό τομέα δραστηριοποίησης την υποστήριξη αναγκών, ανθρώπων που βρίσκονται στο δρόμο (γεγονός). Η τυχαιότητα έγκειται τόσο στην ίδια την ύπαρξη, όσο και στη γνωριμία μου μαζί της, δεδομένου ότι δεν είναι μοναδική.

-Τυχαίο γεγονός 3: Καραντίνα

Δε νομίζω ότι τίθεται υπό αμφισβήτηση η ύπαρξη της καραντίνας (γεγονός), ούτε η τυχαιότητα της (χωροχρονικής) εμφάνισης της, δεδομένου ότι κανείς δεν την προέβλεψε κλπ (τυχαίο).

+Συνέπεια 1: Χρόνος

Μία από τις συνέπειες του συνδιασμού του 1 με το 3 είναι (ή ήταν, αναλόγως του πότε διαβάζεις αυτό το πράμα) η μετατροπή ενός τεράστιου όγκου του χρόνου μου, από κατειλημμένο σε ελεύθερο. Μάλιστα, αυτό συνέβη χωρίς να μου έρθει ο ουρανός στο κεφάλι, αφού μπορώ να υλοποιήσω την καμπάνια #ΜένουμεΣπίτι με σχετική άνεση.

+Συνέπεια 2: Many Stops

Μία από τις συνέπειες του 2 με το 3 είναι (ή ήταν) η μετατροπή μίας δράσης του STEPS, από One Stop σε Many Stops. Πολύ χοντροκομμένα, βασικός ρόλος της πρώτης δράσης ήταν (ή είναι) η συγκέντρωση και το μαγείρεμα τροφίμων, καθώς και η προσφορά τους από ένα συγκεκριμένα σημείο του κέντρου της Αθήνας (στην πλατεία της Βαρβακείου), σε ανθρώπους που ήταν (είναι) σε “κατάσταση δρόμου”, δύο φορές κάθε βδομάδα. Η δεύτερη δράση είναι ένα από τα πιθανά αποτελέσματα που θα έχουμε, αν αφαιρέσουμε τη χωροχρονική σταθερότητα από την πρώτη και προσθέσουμε την καθημερινή αναγκαιότητα. Ο/η/το STEPS λοιπόν, (σε συνεργασία με άλλες οργανώσεις(;)) αποφάσισε το αποτέλεσμα να είναι το καθημερινό μαγείρεμα και διανομή του φαγητού, μέσω του βαν που κατείχε, σε όσους ανθρώπους έφταναν στο One Stop, καθώς και σε αυτούς που γέννησε/ανέδειξε η καραντίνα και εξαίρεσε η καμπάνια #ΜένουμεΣπίτι για ευνόητους λόγους (επειδή, είτε #ΜένουνεΔρόμο, είτε #ΜένουνεΣπίτιΕλλείψειΒασικώνΑγαθών)..

-Τυχαίο γεγονός 4: #NoVan

Τράκαρε το βαν (ο ορισμός του τυχαίου γεγονότος :P). Για την ακρίβεια, βγήκε ολική (λαϊκά) το βαν!!

+Συνέπεια 3: Κόσμος

Ελπίζω πως θα συμφωνήσουμε ότι αν συνδιάσουμε το τυχαίο γεγονός 4, με τη συνέπεια 2 (αφού ακόμα υπάρχει η ανάγκη για τους δημιουργούς της), μία άμεση και σχετικά εύκολα υλοποιήσιμη λύση για την ομαλή συνέχιση της δράσης, είναι η χρήση Ι.Χ.Ε. αυτοκινήτων των μελών της οργάνωσης, όπερ και εγένετο. Η συνέπεια της καθημερινής στελέχωσης τριών αυτοκινήτων όμως, τριπλασίασε την ανάγκη για κόσμο επί της διανομής, σε μία οργάνωση με λίγο κόσμο, πολλώ δε μάλλον εν μέσω καραντίνας.

+Συνέπεια 4: Όλα Μαζί

Νομίζω ότι είναι ψιλοσαφές πως το πράμα πάει στη συνάντηση του εγώ μου, με το χρόνο μου και τον κόσμο του.. Επειδή λοιπόν, έμαθα (εγώ) για την ανάγκη του STEPS (κόσμος) και είχα την άνεση (χρόνος) να συνδράμω στην περίσταση με την παρουσία μου στην προετοιμασία και διανομή του φαγητού, είπα να διαταράξω τη νέα μου ρουτίνα με θράσος. Μία ερμηνεία του θράσους είναι η ιδιοτελής χρήση του θάρρους. Εν προκειμένω, έγκειται στο γεγονός ότι πάντα μπορούσα, αλλά επέτρεπα σε ιδεολογικές προφάσεις να αποτελέσουν το οχυρό της εκάστοτε ρουτίνας μου.

±Η ουσία του πράματος:

Ενώ υπήρξαν αρκετά συγκινητικά στιγμιότυπα και ακόμα περισσότερα ανατριχιαστικά, αποφάσισα να μη γράψω μία σειρά από συναισθηματικά φορτισμένες ιστορίες, για τρείς λόγους:

Ο πρώτος είναι ότι δε σκοπεύω να προκαλέσω συγκίνηση και η αναφορά τους θα αποτελούσε μία ξερή επίκληση στο συναίσθημά σου. Το συναίσθημα είναι μία προσωπική αντίδραση σε ένα ερέθισμα, είναι το μέτρο μου, είναι περατό και η διάρκειά του εξαρτάται από τη διάρκεια μίας κατάστασης, ενός βίντεο, ή την ταχύτητα ανάγνωσης ενός κειμένου, ή το χρόνο αφομοίωσης μίας εικόνας κοκ. Πεθαίνει τη στιγμή που θα το διαδεχτεί το επόμενο (συναίσθημα) και δεν ανακαλείται ποτέ ξανά αυτούσιο, στην ίδια ένταση ή διάρκεια. Ταφόπλακά του δε, είναι κάποια λογική (εν είδη ιδεολογίας), ή η κοινή λογική (εν είδει ευκολίας). Αυτό σημαίνει ότι ακόμα και αν καταφέρω να σου ξυπνήσω κάποιο συναίσθημα, ακόμα και αν έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με αυτό που βίωσα εγώ, δε θα μπορέσει κανένας απ’ τους δυο μας να το αξιοποιήσει κάπως, καθότι έχει ημερομηνία λήξης.

Ο δεύτερος είναι ότι δε θέλω να εξιστορήσω ένα χρονικό για κάποιον ιστορικό του μέλλοντος, ούτε να αποτυπώσω ένα μύθο. Η αλήθεια είναι ότι με απασχολεί περισσότερο το παρόν και πως σ’ αυτό κυκλοφορούν αρκετά αξιόλογα παραμύθια με δράκους, πριγκίπισσες και πρίγκιπες για να επιχειρήσω να σε βάλω για ύπνο με ένα ακόμα.

Τέλος, δε με οδήγησε στους προβληματισμούς μου το συναίσθημα, αλλά μία εσωτερική σύγκρουση θεωρίας-πραγματικότητας. Μίας θεωρίας ελιτίστικης, που συζητάει αφ’ υψηλού τα προβλήματα των καταπιεσμένων (μέρος των οποίων είμαστε σχεδόν όλοι θεωρητικά) και μίας πραγματικότητας σκληρής, που βιώνουν οι πιο καταπιεσμένοι εξ’ ημών :P.
Αυτό που ξύπνησε μέσα μου τη σκέψη, ήταν η συνειδητοποίηση του θράσους που είχα στην αρχή. Μία συνειδητοποίηση που ήρθε αφού τελείωσε η δράση και αφού έσβησε το συναίσθημα, όταν πια γύρισα σπίτι μου, έκανα μπάνιο κι έφαγα και είχα χρόνο για να σκεφτώ ανενόχλητη/ος.. Εκεί κρυβότανε το θράσος, κάπου μεταξύ του “σκεφτώ” και του “ανενόχλητη/ος”.