ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

“Να αλλάξεις κάτι, έστω και για έναν”

“Να αλλάξεις κάτι, έστω και για έναν” - Steps Org

Απόψε ήταν η δεύτερη φορά που συνάντησα τον Βασίλη. Είναι ένας απ’ αυτούς τους ανθρώπους με τη φλόγα στο βλέμμα, μ’ ένα τσαγανό και μια δύναμη που δεν τη βρίσκεις συχνά εκεί έξω. Κοντεύει τα πενήντα και ζει στο δρόμο.

«Διαφέρεις», του είπα.

«Το ξέρω, δεν ανήκω εδώ», μου απάντησε.

Η κουβέντα μας είχε μια ζεστασιά, σαν να γνωριζόμασταν καιρό. Εδώ και πάρα πολύ καιρό, δεν είχε τύχει να πω σε κανέναν τι δουλειά κάνω, με τι μου αρέσει ν’ ασχολούμαι.

Σ’ εκείνον μου βγήκε τόσο αυθόρμητα η απάντηση, σχεδόν σαν να περίμενα την ερώτησή του. Κι ας είναι σπάνιο φαινόμενο να δεχόμαστε εμείς τις ερωτήσεις…

Όταν του είπα ότι είμαι δασκάλα στην Α΄ Δημοτικού, έλαμψε το πρόσωπό του.

«Έχεις τ’ αγγελούδια, λοιπόν. Μ’ εσένα μαθαίνουν τα πρώτα πράγματα, εσύ τα ξεκινάς…»

Τι τρυφερή έκφραση, πόση γλύκα και αγάπη έβγαζε…

«Βασίλη, θέλω να σε ρωτήσω κάτι», του είπα.

«Πες μου.»

«Έχει νόημα αυτό που κάνουμε; Προσφέρει κάτι ουσιαστικό, κάτι πραγματικό το ότι είμαστε εδώ; Τι νομίζεις;»

Δεν έχω ξανακάνει ποτέ μου αυτή την ερώτηση. Δε μου είχε περάσει καν απ’ το μυαλό ότι θα μπορούσα κάποια στιγμή να την κάνω.

«Μεγάλη κουβέντα και δύσκολη. Ξέρεις, η αλήθεια είναι ότι για τους περισσότερους δε θ’ αλλάξει κάτι. Δεν μπορείς να το κάνεις, δεν είσαι εδώ για να σώσεις τον κόσμο. Αλλά σκέψου κι αυτό: Μπορεί να υπάρξουν μεμονωμένες περιπτώσεις, με τις οποίες θα συμβεί αυτό που θες. Μπορεί ν’ αλλάξεις κάτι έστω και για έναν. Δεν αξίζει τον κόπο; Εξάλλου, για σένα είσαι εδώ. Κάθε φορά που θα ξεκινάς απ’ το σπίτι σου, θα λες από μέσα σου «εγώ το κάνω για μένα». Και θα σου φτάνει αυτό και θα σου περισσεύει. Κατάλαβες;»

Αν κατάλαβα, λέει. Τι άλλο να μου πει κανείς; Πόσο καλύτερα θα μπορούσε ν’ απαντηθεί το ερώτημά μου;

Τις λατρεύω αυτές τις στιγμές. Αυτές που κάθε ρόλος πετιέται από πάνω σου σαν ξένο σώμα και μένεις μόνο εσύ, να κοιτάς έναν άλλο άνθρωπο στα μάτια με όση αλήθεια μπορεί να χωρέσει αυτή η επαφή. Ήμουν μόνο εγώ, ούτε η δασκάλα, ούτε η εθελόντρια, ούτε τίποτα. Μόνο εγώ κι εκείνος.

Άνθρωπος προς άνθρωπο, με τις σκέψεις μας, με τους φόβους μας, με όσα μας βαραίνουν και με όσα αγαπάμε.

«Καληνύχτα, Ζωάκι!» μου είπε, καθώς έφευγα.

«Θα τα ξαναπούμε σύντομα, Βασίλη!» του απάντησα.

Κι έφυγα μ’ ένα χαμόγελο πληρότητας. Όχι από αυτά τα δήθεν, που βλέπει κανείς σε στημένες φωτογραφίες. Από τ’ άλλα, που δεν τα φωτογραφίζει κανείς. Απ’ τα αληθινά.

 

Της Ζωή Ναούμ/ Εκπαιδευτικός – Street Worker