ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ
Να μοιραστώ μια μικρή στιγμή. Να τη βγάλω από μέσα μου, να της δώσω φωνή, τώρα που είναι ακόμα νωπή. Να την αποτυπώσω, να μείνει στο χρόνο.
Κυριακή, 15 Ιανουαρίου 2017. Η ώρα περίπου 8. Ερμού, λίγο πιο πάνω από την πλατεία Μοναστηρακίου. Έχουμε ήδη συναντήσει αρκετούς από τους «δικούς μας» ανθρώπους, αυτούς που ξέρουμε ότι θα βρούμε σε συγκεκριμένα σημεία, αυτούς που μας περιμένουν. Τους έχουμε μιλήσει, τους έχουμε ακούσει, όλα κυλάνε ομαλά.
Συναντάμε την κυρία Άννα, στο γνωστό σημείο της κι εκείνη με απλωμένο το ποτηράκι στον κόσμο που περνάει χαζεύοντας τις βιτρίνες. Την πλησιάζω και χαμογελάει. Νιώθω μια κρυφή χαρά που με αναγνώρισε, που με θυμήθηκε.
Κάθομαι δίπλα της και μιλάμε. Της προσφέρω τσουρεκάκι και χυμό, τα παίρνει πρόθυμα. Με ρωτάει αν έχω κάλτσες και της λέω ότι δυστυχώς, έχουμε μόνο αντρικές, αλλά αν θέλει, ευχαρίστως να της δώσω. «Μπαίνουν μέσα απ’ τα παπούτσια, δε φαίνονται, ποιος θα το καταλάβει ότι είναι αντρικές;» μου λέει και γελάει. Της δίνω τις κάλτσες και μ’ ευχαριστεί.
Κι εκείνη τη στιγμή, στο «ευχαριστώ» της, με αγγίζει διακριτικά, ακουμπάει το χέρι της στο πόδι μου. Αυθόρμητα, ανταποδίδω. Της πιάνω το χέρι.
-«Κοριτσάκι μου, εσένα το χέρι σου είναι πιο κρύο απ’ το δικό μου! Μήπως κρυώνεις;»
-« Όχι, μην ανησυχείτε, πάντα κρύα είναι τα χέρια μου, δεν είναι κάτι…»
Την καληνυχτίζω και μου δίνει ένα κάρο ευχές. Να είμαστε καλά, να βοηθάμε τους ανθρώπους, να είμαστε δυνατοί, να συνεχίσουμε αυτό που κάνουμε…
Απομακρύνομαι με την ομάδα μου και τα μάτια μου τρέχουν. Πρώτη φορά νιώθω ότι δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Η επαφή. Η ανθρώπινη επαφή. Το άγγιγμα, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Πόση δύναμη μπορεί να έχει ένα άγγιγμα;
Κι αυτή η ανησυχία στο πρόσωπό της, όταν έπιασε το κρύο χέρι μου… Πώς να μη νιώσεις; Πώς να μην πονέσεις, πώς να μη σκεφτείς ότι αυτή η γυναίκα που επαιτεί στην άκρη του δρόμου θα μπορούσε να είναι η γιαγιά σου, η θεία σου, μια αγαπημένη οικογενειακή φίλη;
Και, τελικά, πώς να μην οδηγηθείς στη σκέψη ότι δεν έχει και μεγάλη σημασία που δε σου είναι τίποτα απ’ όλα αυτά; Εσύ την ξέρεις. Αρκεί αυτό.
Είναι η κυρία Άννα. Και τη στιγμή που έπιασε το κρύο μου χέρι δε θα την ξεχάσω ποτέ.
Της Ζωής Ναούμ – Εκπαιδευτικός/ Street Worker
