Δάκρυα συγκίνησης

Κάθε φορά που θα τύχει να μείνω πολλές ώρες εκτός σπιτιού, λόγω δουλειάς ή υποχρεώσεων, θα νιώσω την ανυπομονησία να γυρίσω στο σπίτι, να κάνω μπάνιο, να φορέσω καθαρά ρούχα, να ξαπλώσω στον καναπέ με ένα βιβλίο ή μια ταινία. Οι περισσότεροι το έχουμε  νιώσει, και φυσικά  το θεωρούμε  δεδομένο για όλους μας. Όμως, με μια βόλτα στο κέντρο της Αθηνάς, όλοι  θα συνειδητοποιήσουμε πως για κάποιους ανθρώπους αυτά τα πράγματα δεν είναι καθόλου δεδομένα. Αντιθέτως, μοιάζουν με μακρινά όνειρα.

Πολλοί από τους συνάνθρωπους μας, δεν θα νιώσουν ποτέ την ανακούφιση του «μπαίνω στο σπίτι μου και ξεκουράζομαι». Πολλοί συνάνθρωποι μας, δεν θα ζήσουν ποτέ στιγμές χαλάρωσης, γιατί η ζωή στο δρόμο σε θέλει σε συνεχή εγρήγορση. Πολλοί συνάνθρωποι μας είναι αναγκασμένοι να βιώνουν την εγκατάλειψη, την μοναξιά, τον φόβο, την θλίψη. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή.

Δεν θα πω ότι μπορούμε να τους σώσουμε και να τους βγάλουμε από αυτή την κατάσταση μαγικά, αλλά μπορούμε να προσφέρουμε ένα χαμόγελο, μια καλή κουβέντα, ένα χάρτινο ποτήρι με καφέ και λίγο ζεστό φαγητό. Μπορούμε με ένα χαμόγελο να διώξουμε έστω και για λίγα λεπτά  την θλίψη από τα όμορφα και αληθινά μάτια αυτών των ανθρώπων. Μπορούμε να τους προσφέρουμε λίγη χαρά και να τους κάνουμε να νοιώσουν πως κάποιος υπάρχει εκεί και έξω και για αυτούς. Και μέσα από όλο αυτό, κερδίζουμε και εμείς. Κερδίζουμε συναισθήματα, ζεστασιά και αγάπη. Τι σημαντικότερο από αυτά;

Η συμμέτοχη μου στην ομάδα, με έμαθε πολλά πράγματα και γέμισε πολλά κενά μου. Οι άνθρωποι που συνάντησα μου έμαθαν πως η μεγαλύτερη ευτυχία κρύβεται σε μια αγκαλιά από ένα μικρό κοριτσάκι που θα σου χαρίσει την ζωγραφιά του και θα γεμίσει φιλιά, σε μια καλή κουβέντα, σε μια ευχή, στο χαμόγελο εκείνου που στέκεται απέναντι σου και σου λέει “ευχαριστώ” και ξέρεις ότι το εννοεί, στα δάκρυα συγκίνησης…

Όλα αυτά είναι ευλογία.

Της Μαίρης Βούλγαρης – Street Worker