ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ
Ήθελα καιρό να γράψω ένα κείμενο για το Project που ονομάζεται One Stop, την ιδέα που πήρε σάρκα και οστά από την ομάδα του Steps. Συνήθως όμως όταν πιέζεις κάτι να βγει, θα είναι αδιάφορο ή μέτριο και δεν θα έχει κάτι να πει. Προτιμώ τους ανθρώπους που με κοιτούν στα μάτια χωρίς να μιλούν, παρά αυτούς που μιλούν ακατάπαυστα και στην ουσία δεν έχουν τίποτα να μου δώσουν.
Η κατάλληλη στιγμή λοιπόν να γραφτεί αυτό το κείμενο είναι τώρα. Σήμερα, που ενώ κολυμπούσα στον απέραντο ωκεανό που λέγεται διαδίκτυο, έπεσα πάνω σε μια αγαπημένη μου ταινία. La Double Vie de Veronique. Ελληνιστί, η διπλή ζωή της Βερόνικα. Η ταινία έχει ως κύριο κορμό της μια εκπληκτική σε σύλληψη σεναριακή ιδέα: Το πνεύμα μιας γυναίκας, μοιρασμένο σε δυο σώματα, διαφορετικής εθνικότητας, χωρίς κανένα συγγενικό δεσμό. Δυό θεωρητικά ξένες. Η Βερόνικα και η Βερονίκ, που δεν έχουν συναντηθεί ποτέ κι όμως έχουν τόσα κοινά. Από την ομοιότητα στο πρόσωπο, την αγάπη τους για τη μουσική, την μοναχικότητα του χαρακτήρα τους και το ίδιο πρόβλημα υγείας. Παρά τη μοναξιά τους όμως, δεν νιώθουν ποτέ μόνες. Αισθάνονται ότι η μία συντροφεύει την άλλη, η μία μεταβιβάζει εμπειρίες και συναισθήματα της άλλης.
Με αφορμή λοιπόν την παραπάνω, μπορώ ξεκάθαρα να παραλληλίσω όλους εμάς που μπερδευόμαστε ώστε να στηθεί η μικρή αυτή γιορτή στο κέντρο της Αθήνας. Ατομικότητες που ενώνονται, που έχουν έναν κοινό στόχο. Να μην νιώθει κανείς μόνος. Μπερδευόμαστε, με σκοπό το να κάνουμε την καθημερινότητα πιο απλή, έτσι όπως θα έπρεπε να είναι. Γιατί στην τελική ο καθένας από εμάς είναι μία Βερόνικα ή και Βερονίκ του One Stop! Join the celebration!
Της Βέρας Μπαξεβανίδου – Κοινωνική Λειτουργός/ Street Worker
